Paleoantropolodzy odkryli w Svartkrans dobrze zachowaną kość udową, piszczelową i część kości miednicy młodego dorosłego masywnego australopiteka, który żył między 2,3 a 1,7 mln lat temu. Cenne fragmenty szkieletu pozaczaszkowego pozwoliły ustalić, że ten południowoafrykański parantrop z „kolebki ludzkości” poruszał się głównie na dwóch nogach i wyróżniał się bardzo małymi wymiarami – jego wysokość, jak się wydaje, ledwo przekraczała metr, a waga – 27 kilogramów. Ponadto, jak podano w artykule opublikowanym w Journal of Human Evolution, wydaje się, że osobnik ten padł ofiarą drapieżnika – prawdopodobnie starożytnego lamparta.
Na terenie Republiki Południowej Afryki, niedaleko Johannesburga, znajduje się tzw. Kolebka Ludzkości – grupa obiektów wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, która znana jest przede wszystkim dzięki licznym szczątkom kopalnym rozmaitych człowiekowatych: australopiteków (Australopithecus), parantropów (Paranthropus) oraz wymarłych przedstawicieli rodzaju Homo.
Jednym z najsłynniejszych zabytków znajdujących się na tym terenie jest Jaskinia Svartkrans, której badania rozpoczęto w połowie ubiegłego wieku. W ciągu ostatniej dekady naukowcy odkryli w tym miejscu wiele zębów, fragmentów kości czaszki, a nawet prawie całe czaszki i szczęki starożytnych hominidów: afrykańskich australopiteków (A. africanus), wczesnych Homo i masywnych parantropów (P. robustus). Ale jednocześnie kości szkieletu pozaczaszkowego nie są tam znajdowane tak często, jak chcieliby naukowcy. Ponadto na przykład szkielet pozaczaszkowy parantropów (w tym gatunków wschodnioafrykańskich) jest nadal słabo zbadany ze względu na fakt, że znanych jest bardzo niewiele podobnych skamieniałości, które można by wiarygodnie powiązać z tymi hominidami.
Ale prace trwają i tym razem Travis Rayne Pickering z University of Wisconsin w Madison wraz z kolegami z Niemiec, USA i RPA opisał wyniki dalszych badań materiałów ze Swartcrans. Kilka lat temu przy tym pomniku naukowcy wydobyli kawałki brekcji o różnych rozmiarach z warstwy utworzonej między 2,3 a 1,7 mln lat temu, a następnie ostrożnie rozebrali skałę w laboratorium, co przyniosło wynik.
В породе исследователи нашли окаменевшие кости, которые, по всей видимости, принадлежали одной древней особи, получившей обозначение SWT-1/HR-2b. По мнению палеоантропологов, вероятно, это остатки молодой взрослой особи массивного парантропа (P. robustus). В руки ученых попали почти полные бедренная и большеберцовая кость, а также часть левой тазовой кости, причем последние две лежали почти в сочлененном виде.
Изучив эти находки, ученые сделали несколько интересных наблюдений. Во-первых, строение костей предполагает, что массивные парантропы были приспособлены к хождению на двух ногах по твердой поверхности, хотя это и не исключает, что в случае необходимости они могли лазать по деревьям. Во-вторых, палеоантропологи оценили вероятный рост и вес этого гоминина, которые составили примерно 103 сантиметра и 27,4 килограмма соответственно — приблизительно столько же, что и у известных ископаемых карликовых людей (H. floresiensis) с острова Флорес. Для сравнения: предполагаемый рост ардипитека Арди (Ardipithecus ramidus) и австралопитека Люси (A. afarensis), по данным ученых, составлял около 118 и 110 сантиметров, а масса тела — приблизительно 32,1 и 26 килограмм соответственно. Причем в случае с массивным парантропом из Сварткранса, пока остается непонятно, принадлежали ли эти остатки самцу или самке.
Помимо этого, исследователи обратили внимание на повреждения на изученных костях парантропа, которые говорят о том, что, вполне вероятно, он стал добычей хищника среднего или крупного размера. По мнению ученых, вполне возможно, что небольшой гоминин пострадал от древнего леопарда, под размерный класс добычи которого он попадал. Примечательно, что в том же слое брекчии, где нашли остатки этого парантропа, ученые также обнаружили целый череп леопарда (Panthera pardus).
Много лет назад в Сварткрансе нашли фрагмент черепа древнего гоминина, которого около 1,9–1,8 миллиона лет назад, по-видимому, убил леопард. Недавно ученые повторно исследовали эту окаменелость и пришли к выводу, что, вероятно, она принадлежала человеку прямоходящему (H. erectus), а не массивному парантропу, как это считалось долгое время.