Paleoantropolodzy odkryli w Swartkrans dobrze zachowaną kość udową, kość piszczelową i część kości miednicznej młodego dorosłego osobnika masywnego australopiteka, który żył od 2,3 do 1,7 miliona lat temu. Cenne fragmenty szkieletu pozaczaszkowego pozwoliły ustalić, że ten południowoafrykański parantropus z „kolebki ludzkości” poruszał się głównie na dwóch nogach i był bardzo niewielkich rozmiarów – jego wysokość, jak się wydaje, ledwo przekraczała metr, a waga wynosiła 27 kilogramów. Co więcej, jak podano w artykule opublikowanym w czasopiśmie Journal of Human Evolution, wygląda na to, że osobnik ten padł ofiarą drapieżnika — prawdopodobnie starożytnego lamparta.
W Republice Południowej Afryki, niedaleko Johannesburga, znajduje się tzw. Kolebka Ludzkości – grupa obiektów wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, znana przede wszystkim z licznych szczątków kopalnych różnych hominidów: australopiteków, parantropów i wymarłych przedstawicieli rodzaju Homo.
Jednym z najsłynniejszych zabytków znajdujących się w tym rejonie jest Jaskinia Svartkrans, której badania rozpoczęto w połowie ubiegłego wieku. W ciągu ostatnich dziesięcioleci naukowcy odkryli w tym miejscu liczne zęby, fragmenty czaszek, a nawet prawie kompletne czaszki i szczęki starożytnych człowiekowatych: afrykańskiego australopiteka (A. africanus), wczesnego Homo i masywnego parantropa (P. robustus). Jednakże kości szkieletu pozaczaszkowego nie są tam znajdowane tak często, jak chcieliby tego naukowcy. Ponadto na przykład szkielet pozaczaszkowy parantropa (w tym gatunków wschodnioafrykańskich) jest wciąż słabo zbadany, ponieważ znanych jest bardzo niewiele podobnych skamieniałości, które można by wiarygodnie powiązać z tymi hominidami.
Prace jednak trwają i tym razem Travis Rayne Pickering z University of Wisconsin w Madison wraz z kolegami z Niemiec, USA i RPA opisał wyniki dalszych badań materiałów ze Swartkrans. Kilka lat temu naukowcy wydobyli w tym miejscu fragmenty brekcji o różnych rozmiarach z warstwy, która powstała od 2,3 do 1,7 miliona lat temu, a następnie ostrożnie rozebrali skałę w laboratorium, co przyniosło rezultaty.
В породе исследователи нашли окаменевшие кости, которые, по всей видимости, принадлежали одной древней особи, получившей обозначение SWT-1/HR-2b. По мнению палеоантропологов, вероятно, это остатки молодой взрослой особи массивного парантропа (P. robustus). В руки ученых попали почти полные бедренная и большеберцовая кость, а также часть левой тазовой кости, причем последние две лежали почти в сочлененном виде.
Изучив эти находки, ученые сделали несколько интересных наблюдений. Во-первых, строение костей предполагает, что массивные парантропы были приспособлены к хождению на двух ногах по твердой поверхности, хотя это и не исключает, что в случае необходимости они могли лазать по деревьям. Во-вторых, палеоантропологи оценили вероятный рост и вес этого гоминина, которые составили примерно 103 сантиметра и 27,4 килограмма соответственно — приблизительно столько же, что и у известных ископаемых карликовых людей (H. floresiensis) с острова Флорес. Для сравнения: предполагаемый рост ардипитека Арди (Ardipithecus ramidus) и австралопитека Люси (A. afarensis), по данным ученых, составлял около 118 и 110 сантиметров, а масса тела — приблизительно 32,1 и 26 килограмм соответственно. Причем в случае с массивным парантропом из Сварткранса, пока остается непонятно, принадлежали ли эти остатки самцу или самке.
Помимо этого, исследователи обратили внимание на повреждения на изученных костях парантропа, которые говорят о том, что, вполне вероятно, он стал добычей хищника среднего или крупного размера. По мнению ученых, вполне возможно, что небольшой гоминин пострадал от древнего леопарда, под размерный класс добычи которого он попадал. Примечательно, что в том же слое брекчии, где нашли остатки этого парантропа, ученые также обнаружили целый череп леопарда (Panthera pardus).
Много лет назад в Сварткрансе нашли фрагмент черепа древнего гоминина, которого около 1,9–1,8 миллиона лет назад, по-видимому, убил леопард. Недавно ученые повторно исследовали эту окаменелость и пришли к выводу, что, вероятно, она принадлежала человеку прямоходящему (H. erectus), а не массивному парантропу, как это считалось долгое время.