Francuscy naukowcy przeprowadzili badania kliniczne i odkryli, że wysokie dawki witaminy D znacząco zmniejszają prawdopodobieństwo progresji stwardnienia rozsianego przez co najmniej dwa lata. Raport z badań został opublikowany w czasopiśmie „The Journal of the American Medical Association”.
Niedobór witaminy D jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju stwardnienia rozsianego i nadpobudliwości psychoruchowej. Jednocześnie dostępne dane dotyczące potencjalnych korzyści płynących ze stosowania tej witaminy są niewystarczające i sprzeczne.
Eric Thouvenot (Eric Thouvenot) z Uniwersytetu Montpellier i współpracownicy przeprowadzili randomizowane, podwójnie ślepe badanie trzeciej fazy stwardnienia rozsianego D-Lay w 36 francuskich ośrodkach klinicznych w latach 2013–2023. W badaniu wzięło udział 316 pacjentów w wieku 18–55 lat (mediana 34 lata; 70% stanowiły kobiety; 288 osób zdało test w całości) z zespołem klinicznie izolowanej izolacji (CSI; objawy neurologiczne pierwszego epizodu charakterystyczne dla stwardnienia rozsianego), poziomem witaminy D w surowicy poniżej 100 nanomoli na mililitr oraz objawami choroby widocznymi w badaniu MRI. Połowie uczestników przepisano doustnie 100 000 międzynarodowych jednostek cholekalcyferolu (aktywnej formy witaminy D) raz na dwa tygodnie przez dwa lata, a drugiej połowie placebo.
Po 24 miesiącach aktywność choroby odnotowano u 60,3% uczestników w grupie głównej w porównaniu do 74,1% w grupie kontrolnej (współczynnik ryzyka 0,66; p = 0,004). Mediana czasu do wystąpienia tej aktywności była dłuższa w przypadku przyjmowania cholekalcyferolu: 432 w porównaniu do 224 dni (p = 0,003). Ponadto w grupie głównej odnotowano mniej wskaźników aktywności choroby w MRI (p = 0,02), nowych zmian w MRI (p = 0,003) i zmian wzmocnionych kontrastem (p = 0,001). Podobne wyniki uzyskano analizując podgrupę 247 pacjentów spełniających kryteria diagnostyczne rzutowo-remisyjnej postaci stwardnienia rozsianego, zaktualizowane w 2017 roku w momencie włączenia do badania. Nie odnotowano poważnych działań niepożądanych związanych z leczeniem.
Autorzy artykułu podsumowują, że duże dawki witaminy D znacząco zmniejszają aktywność choroby w przebiegu CSI i wczesnej postaci rzutowo-remisyjnej stwardnienia rozsianego i zasługują na dalsze badania jako dodatkowa terapia pulsacyjna dużymi dawkami tej choroby.
Wcześniej szwedzcy naukowcy przeprowadzili badanie populacyjne typu przypadek-kontrola i doszli do wniosku, że duża zawartość ryb w diecie pacjentów ze stwardnieniem rozsianym wiąże się z mniejszym ryzykiem niepełnosprawności i przejścia choroby do najcięższych postaci.
