Paleoantropolodzy opisali kolejne skamieniałości ze stanowiska Hualundong, położonego we wschodnich Chinach. Około dziesięciu lat temu naukowcy odkryli tam między innymi ponad dwadzieścia zębów archaicznych ludzi, którzy żyli około 300 tysięcy lat temu. Analiza tych znalezisk wykazała, że nie można ich jednoznacznie przypisać do żadnego ustalonego gatunku lub podgatunku starożytnych ludzi, jak to często bywa w przypadku starożytnych szczątków z Azji Wschodniej, z których nie wyizolowano ani DNA, ani informacyjnych fragmentów białek. Wyniki przeprowadzonych badań opublikowano w czasopiśmie „Journal of Human Evolution”.
Azja Wschodnia, a zwłaszcza terytorium współczesnych Chin, obfituje w szczątki ludzi archaicznych, w tym doskonale zachowane starożytne czaszki. Jednak ich miejsce na drzewie ewolucyjnym rodzaju Homo nie zawsze da się jednoznacznie określić, dlatego często łączy się je w dość abstrakcyjne kategorie, na przykład „ludzie środkowoplejstoceńscy z Azji Wschodniej”.
Jedno z miejsc, w których archeolodzy odkryli cenne skamieniałości środkowoplejstoceńskie, znajduje się w prowincji Anhui we wschodnich Chinach. Podczas wykopalisk w jaskini Hualundong w latach 2006 i 2014–2017 badacze znaleźli liczne szczątki dzikich zwierząt, niewielką kolekcję kamiennych artefaktów, a przede wszystkim szczątki ludzkie należące do osób żyjących między 330 a 280 tysiącami lat temu. Wśród nich było siedem izolowanych zębów, trzy fragmenty kości udowych, fragmenty kilku czaszek, a także niemal kompletna czaszka z żuchwą HLD-6, należąca do nastolatka w wieku około 12–13 lat.
Status gatunkowy archaicznych ludzi z Hualundong pozostaje niepewny. Badania nad tymi znaleziskami trwają, a tym razem grupa naukowców z Chin i Hiszpanii, pod kierownictwem Wu Liu z Instytutu Paleontologii Kręgowców i Paleoantropologii Chińskiej Akademii Nauk, skupiła swoją uwagę na zębach wykopanych w tej jaskini. W sumie naukowcy zbadali 21 zębów z tego zabytku, z czego 14 należało do osobnika HLD-6. Zachował się jeszcze jeden przedtrzonowiec wraz z fragmentem szczęki, a sześć zębów stanowiły pojedyncze znaleziska.
Прошлые исследования черепа и нижней челюсти показали, что морфология людей из Хуалундуня демонстрирует как примитивные, так и прогрессивные признаки. Наблюдаемая мозаика не позволила однозначно отнести гоминин из Хуалундуня к какому-то устоявшемуся в науке виду или подвиду (например, неандертальцу, денисовцу, человеку прямоходящему или сапиенсу), что в целом неудивительно для Китая. Хотя в одной из недавних работ ученые построили новое филогенетическое древо рода Homo, на котором останки HLD-6 попали в одну кладу с денисовцами и рядом находок из Восточной Азии, включая «человека-дракона» и индивида Penghu-1, нижнюю челюсть которого подняли со дна Тайваньского пролива. Останки последних специалисты по палеогенетике и палеопротеомике недавно также признали денисовскими (раз, два, три).
Не внесли большой ясности и детальные исследования зубов из Хуалундуня. Ученые описали каждую находку, проанализировали морфологию и внутреннюю структуру окаменелостей, а затем сравнили их зубами плейстоценовых людей из разных регионов. По данным палеоантропологов, по своей форме зубы из Хуалундуня напоминают аналогичные останки гоминин позднего плейстоцена, несмотря на то, что они заметно старше. В то же время они демонстрируют некоторые примитивные признаки, например в строении корней премоляров и моляров.
В целом исследователи отметили, что в строении останков из Хуалундуня нет признаков, характерных для неандертальцев. Зубы также отличаются от находок, приписываемых классическим людям прямоходящим (H. erectus) и денисовцам. Вполне возможно, что гоминины из Хуалундуня принадлежали к палеодеме, существовавшей в Восточной Азии, которая пока не получила должного описания, однако этому предположению не хватает, в частности, молекулярных подтверждений. В то же время ученые высказали гипотезу, что люди из Хуалундуня принадлежали к эволюционной линии, близкой к кладе H. sapiens. Однако это предположение пока кажется недостаточно убедительным.
Ранее на N + 1 рассказывали о находках из тибетской пещеры Байшия (Сяхе), в которой сначала обнаружили фрагмент нижней челюсти денисовца, а затем раскопали кусок ребра представителя этой же архаичной популяции.
