William Long (William Long) i jego współpracownicy ze Specjalistycznego Szpitala Chirurgicznego w Nowym Jorku (HSS) przeanalizowali 40-letnie wyniki całkowitej endoprotezoplastyki stawu kolanowego u pacjentów w wieku 33 lat i doszli do wniosku, że konieczność powtórnej operacji w ciągu życia jest mało prawdopodobna. W latach 1977–1992 wszczepiono 107 protez stawu kolanowego Insall-Burstein I lub Insall-Burstein II (poprzedników współczesnych modeli) 81 pacjentom w wieku 33–55 lat. Wyniki przedstawiono na dorocznym spotkaniu Amerykańskiej Akademii Chirurgów Ortopedycznych (AAOS 2025) i opisano w komunikacie prasowym HSS.
70% uczestników badania nie doświadczyło konieczności rewizji chirurgicznej protezy stawu w późniejszym życiu. Prawdopodobieństwo zgonu okazało się 3–4 razy wyższe niż konieczność ponownej operacji. Ponadto, po interwencji, aktywność fizyczna pacjentów znacząco wzrosła: średnio od 1,5 do 2,7 punktu w skali TAS. Long zauważył, że większość przyczyn rewizji chirurgicznych ujawnionych w pracy jest wyeliminowana we współczesnych modelach protez, dzięki czemu, jeśli są one stosowane nawet w młodym wieku, mają największe szanse na przetrwanie przez całe życie.
