Johanna Kuusisto i jej współpracownicy z Uniwersytetu Wschodniej Finlandii przeprowadzili badanie populacyjne i odkryli, że biomarkery insulinooporności mogą służyć jako niezależny predyktor rozwoju najczęstszej wady zastawki serca – stenozy aortalnej. Analiza objęła 10 144 mężczyzn uczestniczących w badaniu METSIM, u których na początku badania nie stwierdzono wady zastawki aortalnej. Wszyscy zostali poddani kompleksowemu badaniu w celu określenia biomarkerów antropometrycznych, metabolicznych i zapalnych. Ich związek z późniejszym rozwojem stenozy aortalnej oceniono metodą składowych głównych oraz analizą regresji Coxa. Wyniki opublikowano w czasopiśmie „Annals of Medicine”.
W okresie obserwacji, którego mediana wynosiła 10,8 roku, zwężenie aorty rozwinęło się u 116 (1,1 procent) uczestników, których mediana wieku wyniosła 62 lata. Najsilniejszy związek z ryzykiem wykazano przy poziomach insuliny i proinsuliny w osoczu krwi na czczo, 30 i 120 minut po spożyciu glukozy: współczynnik ryzyka (HR) wahał się od 1,38 (95% przedział ufności 1,12–1,69; p = 2,1 × 10-3) do 1,44 (95% przedział ufności 1,23–1,68; p = 4,0 × 10-6), a także wskaźniku wrażliwości na insulinę Matsudy (HR 0,68; 95% przedział ufności 0,56–0,82; p = 6,9 × 10-5) i stężeniu peptydu C w surowicy (HR 1,47; 95% przedział ufności 1,22–1,77; p = 5,0 × 10-5). Związek ten pozostał istotny po wprowadzeniu różnych korekt i wykluczeniu pacjentów z cukrzycą. Ryzyko korelowało również z wiekiem, ciśnieniem skurczowym, wskaźnikiem masy ciała, stosunkiem talii do bioder, wzrostem, masą tkanki tłuszczowej, masą beztłuszczową i poziomem białka C-reaktywnego badanym metodą wysokoczułą.
