Johanna Kuusisto i jej współpracownicy z Uniwersytetu Wschodniej Finlandii przeprowadzili badanie populacyjne i odkryli, że biomarkery insulinooporności mogą służyć jako niezależny czynnik prognostyczny rozwoju najczęstszej choroby zastawek serca — zwężenia aorty. Analiza objęła 10 144 mężczyzn, którzy uczestniczyli w badaniu METSIM i nie mieli choroby zastawki aortalnej na początku badania. U wszystkich wykonano kompleksowe badanie w kierunku biomarkerów antropometrycznych, metabolicznych i zapalnych. Ich związek z późniejszym rozwojem zwężenia aorty oceniano metodą składowych głównych oraz analizą regresji Coxa. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Annals of Medicine.
W okresie obserwacji, którego mediana wynosiła 10,8 roku, zwężenie aorty wystąpiło u 116 (1,1 procent) uczestników, których mediana wieku wyniosła 62 lata. Najsilniejszy związek z ryzykiem wykazano w przypadku poziomów insuliny i proinsuliny w osoczu krwi na czczo, 30 i 120 minut po przyjęciu glukozy: współczynnik ryzyka (HR) wynosił od 1,38 (95% przedział ufności 1,12–1,69; p = 2,1 × 10-3) do 1,44 (95% przedział ufności 1,23–1,68; p = 4,0 × 10-6), podobnie jak wskaźnik wrażliwości na insulinę Matsudy (HR 0,68; 95-procentowy przedział ufności 0,56–0,82; p = 6,9 × 10-5) i stężenie peptydu C w surowicy (HR 1,47; 95-procentowy przedział ufności 1,22–1,77; p = 5,0 × 10-5). Zależność ta pozostała istotna po wprowadzeniu różnych korekt i wykluczeniu pacjentów chorych na cukrzycę. Ryzyko korelowało również z wiekiem, ciśnieniem skurczowym, wskaźnikiem masy ciała, stosunkiem talii do bioder, wzrostem, masą tkanki tłuszczowej, masą beztłuszczową i poziomem białka C-reaktywnego oznaczanym metodą wysokoczułą.