Johanna Kuusisto i jej współpracownicy z Uniwersytetu Wschodniej Finlandii przeprowadzili badanie populacyjne i odkryli, że biomarkery insulinooporności mogą służyć jako niezależny predyktor rozwoju najczęstszej choroby zastawek serca – zwężenia aorty. Do analizy włączono 10 144 mężczyzn, którzy wzięli udział w badaniu METSIM i którzy na początku badania nie mieli choroby zastawki aortalnej. U wszystkich wykonano kompleksowe badania pod kątem biomarkerów antropometrycznych, metabolicznych i zapalnych. Ich związek z późniejszym rozwojem zwężenia aorty oceniano metodą głównych składowych i analizą regresji Coxa. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Annals of Medicine.
Podczas średniego okresu obserwacji wynoszącego 10,8 lat zwężenie aorty rozwinęło się u 116 (1,1 procent) uczestników, a mediana wieku wynosiła 62 lata. Najsilniejszy związek z tym ryzykiem wykazano dla poziomu insuliny i proinsuliny w osoczu krwi na czczo, 30 i 120 minut po przyjęciu glukozy: współczynnik ryzyka (HR) wyniósł 1,38 (95% przedział ufności 1,12–1,69; p = 2,1 × 10 -3) do 1,44 (95% przedział ufności 1,23–1,68; p = 4,0 × 10-6), a także wskaźnik wrażliwości na insulinę Matsuda (HR 0,68; 95% przedział ufności 0,56–0,82; p = 6,9 × 10-5) i stężenie peptydu C w surowicy (HR 1,47; 95% przedział ufności 1,22–1,77; p = 5,0 × 10-5). Zależność ta pozostała istotna po wprowadzeniu różnych korekt i wykluczeniu pacjentów chorych na cukrzycę. Ryzyko korelowało również z wiekiem, skurczowym ciśnieniem krwi, wskaźnikiem masy ciała, stosunkiem talii do bioder, wzrostem, masą tkanki tłuszczowej, masą beztłuszczową i poziomem białka C-reaktywnego o wysokiej czułości.