Sargon Barkarmo i Jan Kowar z Uniwersytetu w Göteborgu przeanalizowali długoterminowe wyniki leczenia implantami pojedynczymi u niewielkiej grupy pacjentów i stwierdzili, że zdecydowana większość z nich nadal funkcjonuje po dziesięcioleciach. Analiza objęła 13 pacjentów, którym w latach 1982–1985 wszczepiono 18 pojedynczych implantów w klinice Brønemark. Po 38–40 latach przeszli oni badanie kliniczne i radiologiczne. Wyniki opublikowano w czasopiśmie „Clinical Implant Dentistry and Related Research”.
Skumulowany wskaźnik przetrwania implantów wyniósł 95,6%, a koron osadzonych na nich 60,9% (w razie konieczności wymieniano je ze względów estetycznych). Zmiany poziomu tkanki kostnej brzeżnej były dopuszczalne. Średnia głębokość kieszonek dziąsłowych podczas sondowania wynosiła 3,8 ± 2,2 (z normą do 3,0) milimetrów. Częstość występowania powikłań technicznych i biologicznych była niska, najczęściej występowało zapalenie błony śluzowej, nie odnotowano przypadków zapalenia tkanek okołowszczepowych.
