Po raz pierwszy na świecie amerykańscy chirurdzy przeszczepili pacjentowi pęcherz moczowy od zmarłego dawcy. Jednocześnie przeszedł on przeszczep nerki, informuje biuro prasowe Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles.
W przypadku chorób onkologicznych, ciężkich infekcji i innych schorzeń terminalnych pęcherza moczowego, konieczne jest usunięcie tego narządu. Aby zapewnić przepływ moczu z moczowodów do moczowodu, pacjentom zazwyczaj zakłada się sztuczny zbiornik wykonany z fragmentu jelita. Ponieważ tkanka ta jest słabo przystosowana do takich funkcji, nawet u 80% pacjentów występują powikłania, takie jak nawracające infekcje, upośledzenie funkcji nerek i problemy trawienne.
Aby pomóc takim pacjentom, urolodzy Inderbir Gill i Nima Nassiri rozpoczęli ponad cztery lata temu prace nad przeszczepem pęcherza moczowego od dawców na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Operacja ta jest technicznie trudna ze względu na złożone ukrwienie narządów miednicy. Lekarze opracowali technikę przeprowadzania jej najpierw na świniach, następnie na zwłokach ludzkich i dawcach ze śmiercią mózgu, kontynuując te prace po przeniesieniu na Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles. Podczas eksperymentów postanowili połączyć prawą i lewą tętnicę oraz żyłę pęcherza moczowego pobranego od dawcy, aby zmniejszyć liczbę zszywanych naczyń podczas operacji.
Pierwszym biorcą narządu był 41-letni Oscar Larrainzar, któremu usunięto pęcherz moczowy z powodu rzadkiego nowotworu – gruczolakoraka dróg moczowych (urachus), po którym pozostał jedynie fragment o objętości około 30 mililitrów. Po pewnym czasie usunięto mu również obie nerki z powodu raka i schyłkowej niewydolności nerek. Wykonanie operacji plastycznej pęcherza moczowego z wykorzystaniem fragmentu jelita było niemożliwe z powodu licznych blizn pooperacyjnych w jamie brzusznej. Przez siedem lat pacjent był dializowany, a ich skuteczność zaczęła gwałtownie spadać, a do tego pojawił się silny obrzęk.
Когда 4 мая нашелся подходящий донор, Гилл и Нассири приняли участие в извлечении почки и мочевого пузыря для пересадки. Их в тот же день пересадили Ларраинзару по разработанной экспериментальной технологии. Операция продлилась примерно восемь часов. Почка стала сразу вырабатывать большой объем мочи, которая беспрепятственно поступала в мочевой пузырь, и состояние пациента стало улучшаться. После операции диализ ему не понадобился, уровень креатинина в крови стал быстро снижаться. В течение послеоперационной реабилитации масса его тела снизилась на девять килограмм за счет выведения избыточной жидкости. Через девять дней после операции мужчину выписали домой.
Поскольку у пересаженного мочевого пузыря отсутствовала иннервация, врачи не рассчитывали, что пациент сможет ощущать его наполнение, и рассматривали использование катетеров, манипуляций с брюшной стенкой и электростимуляцию органа для обеспечения оттока мочи. Однако, когда на приеме через два дня после выписки Нассири извлек катетер и предложил Ларраинзару выпить воды, тот сообщил, что хочет и, по ощущениям, может помочиться. К удивлению урологов, он начал делать это самостоятельно. Тем не менее пока неясно, как будут обстоять дела с мочеиспусканием в долгосрочной перспективе, и какой объем иммуносупрессии понадобится пациенту.
Экспериментальную операцию провели в рамках инициированных Гиллом и Нассири пилотных клинических испытаний, в которых планируется участие пяти человек. Поскольку пока сложно взвесить потенциальную пользу донорского мочевого пузыря и риск, связанный с иммуносупрессивной терапией, пока вмешательство рассматривают в первую очередь как средство помощи пациентам, и без этого нуждающимся в иммуносупрессии из-за пересадки другого органа.
Необходимые многим урологическим пациентам стенты и катетеры мочевыводящих путей приходится часто менять из-за отложения на их стенках корки солей и формирования бактериальных биопленок. Швейцарские и американские исследователи разработали технологию самоочистки таких устройств с помощью напоминающих мерцательный эпителий биомиметических ресничек, которые активируются ультразвуком.
