Biolodzy ze Stanów Zjednoczonych opisali zrośnięcie się dwóch uszkodzonych grzebieni w jeden, z jednym otworem gębowym oraz dwoma końcami aboralnymi i odbytem. Obserwując losowo zrośnięte osobniki, naukowcy przeprowadzili eksperymenty i zmusili dziewięć par grzebieni do zrośnięcia się. Zwierzęta rosły bardzo szybko: już po dwóch godzinach całe ich ciało kurczyło się i rozluźniało synchronicznie, a zjedzony pokarm trafiał do obu układów trawiennych. Wyniki opublikowano w czasopiśmie Current Biology.
Przegrzebki (Mnemiopsis leidyi) to małe zwierzęta podobne do meduz. Żyją w wodzie morskiej i żywią się zooplanktonem. Układ nerwowy grzebieni jest zbudowany nieco inaczej niż u większości zwierząt, a niektórzy naukowcy mówią nawet o jego niezależnym pochodzeniu. Ich podnabłonkowa sieć nerwowa to syncytium – co oznacza, że neurony są połączone ze sobą mostkami cytoplazmatycznymi, a nie synapsami. W pozostałych częściach układu nerwowego grzebieni występują zarówno synapsy, jak i połączenia szczelinowe, jednak nie posiadają one większości neuroprzekaźników typowych dla prawdziwych organizmów wielokomórkowych.
Niedawno naukowcy z Laboratorium Biologii Morskiej w Woods Hole, gdzie hodowano populację M. leidyi, zaobserwowali nietypowy obraz. Zauważyli w akwarium nietypowo dużego osobnika z dwoma aboralnymi końcami i dwoma organami wierzchołkowymi. Naukowcy przypuszczają, że ten osobnik powstał w wyniku połączenia dwóch innych, które uległy uszkodzeniu podczas niedawnej hodowli i przez pewien czas przebywały bardzo blisko siebie w małym zbiorniku.
Opierając się na tej obserwacji, a także na wcześniejszych badaniach, które wykazały, że tkanka przeszczepiona z jednego grzebienia do drugiego zapuszcza korzenie, naukowcy pod kierownictwem Kei Jokury przeprowadzili eksperyment. Wzięli dziesięć par grzebieni, odcięli każdej osobie część ostrza (parzyste części ciała, znajdujące się w pobliżu ust) i umieścili je parami, obok siebie, na całą noc.
Dziewięć na dziesięć próśb zakończyło się sukcesem – pary plastrów zrosły się ze sobą. Wszystkie zrośnięte osobniki przeżyły i żyły w akwarium przez co najmniej kolejne trzy tygodnie. Już po jednej nocy granica między zrośniętymi osobnikami stała się ciągła, a nabłonek i mezoglea wygładzone. Kiedy naukowcy mechanicznie stymulowali jedno ostrze zrośniętego osobnika, całe ciało, łącznie z ostrzem przeciwległym, kurczyło się. Naukowcy doszli do wniosku, że układ nerwowy chrząszczy czubatych również zrósł się ze sobą.
Następnie naukowcy postanowili obserwować proces łączenia dwóch osobników. W ciągu pierwszej godziny ostrza obu grzebieni rozluźniały się i kurczyły asynchronicznie, ale po dwóch godzinach ruchy były zsynchronizowane. Naukowcy zauważyli również, że kanały południkowe – części układu pokarmowego – są ciągłe w miejscu, w którym osobniki się zrosły. Następnie naukowcy zaczęli karmić zrośnięte osobniki znakowaną fluorescencyjnie artemią przez jeden z otworów gębowych. Cząsteczki pokarmu znaleziono w obu układach pokarmowych, a produkty przemiany materii wydalane były przez oba odbyty, w różnym czasie. Najwyraźniej układy trawienne zrośniętych osobników połączyły się nie tylko fizycznie, ale także funkcjonalnie, a kontrola wydalania pozostała niezależna.
Ponieważ nie wszystkie reakcje fizjologiczne były zsynchronizowane w zrośniętych grzebieniach, których sieć nerwowa jest reprezentowana głównie przez zespół neuronów syncytialnych, autorzy założyli, że grzebienie muszą również posiadać oddzielne funkcjonalne jednostki neuronowe. Zdaniem naukowców, przyszłe badania powinny skupić się na tym zagadnieniu.
Autorzy doszli również do wniosku, że M. leidyi hrebnevyks nie posiada mechanizmu alloregnozy – co oznacza, że prawdopodobnie nie odróżnia własnych komórek od obcych. Następnie naukowcy chcą sprawdzić, czy osobniki różnych gatunków będą się łączyć.
Wcześniej naukowcy odkryli, że inwazyjny gatunek M. leidyi aktywnie rozmnaża się w północnej części swojego zasięgu, nawet gdy pożywienia jest coraz mniej - aby przeczekać okres chłodów, odżywiając się larwami.
