Paleogenetycy przeanalizowali DNA mężczyzny, który żył w okresie Republiki Rzymskiej i doszli do wniosku, że napływ ludności pochodzenia bliskowschodniego do tego kraju nastąpił prawdopodobnie około 200 lat wcześniej niż oczekiwano. Do niedawna naukowcy byli skłonni przypuszczać, że pula genowa populacji Półwyspu Apenińskiego uległa zauważalnej zmianie w okresie Cesarstwa. Preprint jest dostępny na stronie bioRxiv.org.
W I tysiącleciu p.n.e. na terenie współczesnych Włoch istniało wiele kultur i ludów, które stopniowo znalazły się pod panowaniem Rzymu. Jak wykazały ostatnie badania, pomimo różnorodności kulturowej, większość podbitych ludów Półwyspu Apenińskiego nie różniła się zbytnio od Rzymian pod względem genetycznym. Stopniowo jednak potęga Rzymu rozprzestrzeniła się daleko poza ten region, w wyniku czego między innymi nastąpił napływ genów od ludzi, którzy wyraźnie różnili się pochodzeniem od Rzymian. Zatem wcześniejsze badania wskazywały, że w epoce Cesarstwa (27 p.n.e. – 476 n.e.) na terenie współczesnych Włoch żyła znaczna liczba ludności pochodzącej ze wschodniej części Morza Śródziemnego.
Ale w rzeczywistości zauważalny napływ genów ze Wschodu nastąpił prawdopodobnie wcześniej — w okresie Republiki Rzymskiej (509–27 p.n.e.), na co pośrednio wskazują dane historyczne o podbojach Rzymian z tamtego okresu, a także niektóre już opublikowane genomy.
Francesco Ravasini (Francesco Ravasini) z rzymskiego Uniwersytetu La Sapienza, wraz z kolegami z Wielkiej Brytanii, Włoch i Estonii, przedstawił nowe argumenty przemawiające za hipotezą, że zauważalny napływ genów z Bliskiego Wschodu rozpoczął się kilka pokoleń przed powstaniem Cesarstwa Rzymskiego. W tym celu naukowcy przeanalizowali DNA osoby, której szczątki odnaleziono podczas wykopalisk w Villa Falgara, położonej około 70 kilometrów od Rzymu.
Szczątki należały do mężczyzny, który żył, sądząc po wynikach analizy radiowęglowej, około 341–53 r. p.n.e. (prawdopodobnie pod koniec Republiki Rzymskiej). Podobnie jak wielu innych mieszkańców Półwyspu Apenińskiego, ale z późniejszej epoki Cesarstwa, jego genom zawierał zauważalną domieszkę z populacji Bliskiego Wschodu, co wyraża się w komponencie przodków związanym z mieszkańcami Iranu z epoki neolitu. Sekwencja jego chromosomu Y, należącego do haplogrupy R1-M269/Z2105 i będącego najbliższą wcześniej opublikowanym chromosomom Y ludzi z późnej epoki brązu i żelaza z terytorium Armenii, również wskazywała na to, że mężczyzna ten miał wschodnich przodków. Według obliczeń naukowców przodkowie tego mężczyzny otrzymali napływ genów ze Wschodu około trzech do pięciu pokoleń przed jego narodzinami.
Naukowcy doszli do wniosku, że zidentyfikowane wcześniej zmiany w puli genowej populacji środkowej Italii w okresie Cesarstwa Rzymskiego prawdopodobnie rozpoczęły się około 200 lat przed jego powstaniem, czyli w okresie Republiki Rzymskiej. Najwyraźniej jest to związane z aneksją ziem na południu Italii (gdzie oprócz Greków mieszkali na przykład Fenicjanie), zwycięstwem nad Kartaginą, a także ustanowieniem kontroli nad Macedonią, Grecją i Azją Mniejszą.
Wcześniej Rawazyny i jego współpracownicy opublikowali inną pracę, w której opisali historię genetyczną Picenów, ludu zamieszkującego wybrzeża Morza Tyrreńskiego w I tysiącleciu p.n.e. Naukowcy odkryli, że różnili się oni od swoich etruskich rówieśników większym udziałem komponentu przodków związanego z nosicielami kultury jamowej.
