Paleogenetycy przeanalizowali DNA mężczyzny, który żył w czasach Republiki Rzymskiej i doszli do wniosku, że napływ ludzi pochodzenia bliskowschodniego do tego kraju nastąpił najwyraźniej około 200 lat wcześniej niż oczekiwano. Do niedawna badacze byli skłonni wierzyć, że pula genów populacji Półwyspu Apenińskiego zmieniła się zauważalnie w epoce Imperium. Preprint jest dostępny na stronie bioRxiv.org.
W I tysiącleciu p.n.e. na terenie współczesnych Włoch istniało wiele kultur i ludów, które stopniowo znalazły się pod kontrolą Rzymu. Jak wykazały ostatnie badania, pomimo różnorodności kulturowej, większość podbitych ludów Półwyspu Apenińskiego nie różniła się zbytnio od Rzymian pod względem genetycznym. Jednak stopniowo potęga Rzymu rozprzestrzeniła się daleko poza ten region, w wyniku czego między innymi nastąpił napływ genów od ludzi, którzy wyraźnie różnili się pochodzeniem od Rzymian. Tak więc wcześniejsze badania wskazały, że w epoce Cesarstwa (27 p.n.e. — 476 n.e.) na terenie współczesnych Włoch żyła znaczna liczba ludzi pochodzących ze wschodniej części Morza Śródziemnego.
Ale w rzeczywistości zauważalny przepływ genów ze Wschodu nastąpił zapewne wcześniej — w okresie Republiki Rzymskiej (509–27 p.n.e.), na co pośrednio wskazują dane historyczne o podbojach Rzymian z tamtego okresu, a także niektóre już opublikowane genomy.
Francesco Ravasini (Francesco Ravasini) z rzymskiego uniwersytetu La Sapienza wraz z kolegami z Wielkiej Brytanii, Włoch i Estonii przedstawił nowe argumenty na rzecz hipotezy, że zauważalny napływ genów z Bliskiego Wschodu rozpoczął się kilka pokoleń przed powstaniem Cesarstwa Rzymskiego. Aby to zrobić, naukowcy przeanalizowali DNA osoby, której szczątki znaleziono podczas wykopalisk w Villa Falgara, położonej około 70 kilometrów od Rzymu.
Szczątki należały do mężczyzny, który żył, sądząc po wynikach analizy radiowęglowej, około 341–53 r. p.n.e. (prawdopodobnie pod koniec Republiki Rzymskiej). Podobnie jak wielu innych mieszkańców Półwyspu Apenińskiego, ale z późniejszej epoki Cesarstwa, jego genom zawierał zauważalną domieszkę z populacji Bliskiego Wschodu, co wyraża się w składniku przodków związanym z mieszkańcami Iranu z epoki neolitu. Sekwencja jego chromosomu Y, który należy do haplogrupy R1-M269/Z2105 i jest najbardziej zbliżony do wcześniej opublikowanych chromosomów Y ludzi z późnej epoki brązu i żelaza z terytorium Armenii, również wskazywała, że mężczyzna miał wschodnich przodków. Według obliczeń naukowców przodkowie tego mężczyzny otrzymali napływ genów ze Wschodu około trzech do pięciu pokoleń przed jego narodzinami.
Naukowcy doszli do wniosku, że wcześniej zidentyfikowane zmiany w puli genów populacji środkowej Italii w okresie Cesarstwa Rzymskiego rozpoczęły się prawdopodobnie około 200 lat przed jego powstaniem, czyli w okresie Republiki Rzymskiej. Najwyraźniej jest to związane z aneksją ziem na południu Italii (gdzie oprócz Greków mieszkali na przykład Fenicjanie), zwycięstwem nad Kartaginą, a także ustanowieniem kontroli nad Macedonią, Grecją i Azją Mniejszą.
Wcześniej Ravazyny i jego współpracownicy opublikowali inną pracę, w której opowiedzieli o historii genetycznej Picenesów, ludu, który żył na brzegach Morza Tyrreńskiego w I tysiącleciu p.n.e. Naukowcy odkryli, że różnili się oni od swoich etruskich rówieśników większym wkładem komponentu przodków związanego z nosicielami kultury dołów.