Paleogenetyk przeanalizował DNA mężczyzny, który żył w czasach Republiki Rzymskiej i doszedł do wniosku, że napływ ludności pochodzenia bliskowschodniego do kraju nastąpił prawdopodobnie około 200 lat wcześniej, niż dotychczas sądzono. Do niedawna badacze byli skłonni twierdzić, że pula genów ludności Półwyspu Apenińskiego uległa zauważalnym zmianom w okresie Cesarstwa. Preprint jest dostępny na stronie bioRxiv.org.
W I tysiącleciu p.n.e. na terenie współczesnej Italii istniało wiele kultur i ludów, które stopniowo dostawały się pod panowanie Rzymu. Jak wykazały niedawne badania, pomimo różnorodności kulturowej, większość podbitych ludów Półwyspu Apenińskiego nie różniła się zbytnio od Rzymian pod względem genetycznym. Stopniowo jednak władza Rzymu rozszerzała się daleko poza ten region, co skutkowało między innymi napływem genów od ludzi, których pochodzenie wyraźnie różniło się od Rzymian. Badania przeprowadzone w przeszłości wykazały, że w okresie Cesarstwa (27 p.n.e. - 476 n.e.) na terenie współczesnych Włoch żyła znaczna liczba ludności pochodzącej ze wschodniej części basenu Morza Śródziemnego.
W rzeczywistości jednak możliwe jest, że zauważalny przepływ genów ze Wschodu miał miejsce wcześniej – w okresie Republiki Rzymskiej (509–27 p.n.e.), o czym pośrednio świadczą dane historyczne dotyczące podbojów rzymskich z tamtego okresu, a także niektóre już opublikowane genomy.
Francesco Ravasini z Uniwersytetu La Sapienza w Rzymie wraz z kolegami z Wielkiej Brytanii, Włoch i Estonii przedstawił nowe argumenty na rzecz hipotezy, że znaczny napływ genów z Bliskiego Wschodu rozpoczął się kilka pokoleń przed powstaniem Cesarstwa Rzymskiego. Aby to zrobić, naukowcy przeanalizowali DNA osoby, której szczątki znaleziono podczas wykopalisk w Villa Falgari, położonej około 70 kilometrów od Rzymu.
Szczątki należały do mężczyzny, który – sądząc po wynikach analizy radiowęglowej – żył ok. 341–53 r. p.n.e. (prawdopodobnie pod koniec Republiki Rzymskiej). Podobnie jak u wielu innych mieszkańców Półwyspu Apenińskiego, ale pochodzących z późniejszej epoki Imperium, w jego genomie można dostrzec domieszkę populacji bliskowschodnich, co znajduje odzwierciedlenie w składniku przodków łączonym z mieszkańcami neolitycznego Iranu. O tym, że mężczyzna ten miał wschodnich przodków, świadczy również sekwencja jego chromosomu Y, która należy do haplogrupy R1-M269/Z2105 i jest najbardziej zbliżona do wcześniej opublikowanych chromosomów Y ludzi z późnej epoki brązu i żelaza z terenu Armenii. Według obliczeń naukowców przodkowie tego człowieka otrzymali napływ genów ze Wschodu około trzech do pięciu pokoleń przed jego narodzinami.
Naukowcy doszli do wniosku, że wcześniej zidentyfikowane zmiany w puli genowej populacji środkowej Italii w okresie Cesarstwa Rzymskiego najprawdopodobniej rozpoczęły się około 200 lat przed jego powstaniem, tj. w okresie Republiki Rzymskiej. Najwyraźniej stało się to w wyniku aneksji ziem w południowej Italii (gdzie oprócz Greków mieszkali na przykład Fenicjanie), zwycięstwa nad Kartaginą i ustanowienia kontroli nad Macedonią, Grecją i Azją Mniejszą.
Wcześniej Ravasini i jego współpracownicy opublikowali inną pracę, w której opisali historię genetyczną Pikenów, ludu zamieszkującego wybrzeże Morza Tyrreńskiego w I tysiącleciu p.n.e. Naukowcy odkryli, że różnili się oni od swoich etruskich rówieśników większym udziałem komponentu przodków związanego z przedstawicielami kultury Dołów.