Naukowcy z ośmiu krajów przedstawili wyniki badań klinicznych nad systemem dożylnym do długotrwałego uwalniania leku przeciwnowotworowego w powierzchownym raku pęcherza moczowego wysokiego ryzyka, bez proliferacji do warstwy mięśniowej. System spowodował całkowitą odpowiedź na terapię u ponad 80% pacjentów, która utrzymywała się przez ponad dwa lata. Raport został opublikowany w czasopiśmie „Journal of Clinical Oncology”.
Standardowe leczenie raka pęcherza moczowego wysokiego ryzyka bez progresji do warstwy mięśniowej (płaski rak in situ z guzem brodawkowatym lub bez) obejmuje przezcewkową resekcję guza i dopęcherzowe podanie szczepionki Bacillus Calmette-Guérin (BCG). U wielu pacjentów po tym zabiegu dochodzi do nawrotu lub progresji choroby, która często staje się oporna na BCG. W takim przypadku pęcherz moczowy jest całkowicie usuwany. Zwiększa to przewlekłą zachorowalność i wiąże się z wysokim ryzykiem zgonu w ciągu pierwszych 90 dni, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku. Odpowiedź na alternatywne metody leczenia, w tym terapię biologiczną i genową w skojarzeniu z BCG, ma ograniczoną kompletność i trwałość.
Dopęcherzowe podanie chemioterapeutyku gemcytabiny ma udowodnioną skuteczność w leczeniu powierzchownego raka pęcherza moczowego, ale jest szybko eliminowane. Firma Johnson & Johnson opracowała system dostarczania leku TAR-200: jest to półprzepuszczalna podwójna silikonowa rurka, wewnątrz której znajduje się drut nadający kształt, a pomiędzy ściankami – tabletki z gemcytabiną i mocznikiem. Struktura jest wprowadzana do pęcherza moczowego przez cewnik cewkowy, w którym jest zwijana w kształt precla, nie blokując przepływu moczu. Mocz przenikający przez tabletki zapewnia stopniowe, równomierne uwalnianie leku przez pory rurki zgodnie z gradientem osmotycznym. Po opuszczeniu urządzenia cały lek jest usuwany przez cewkę moczową. W badaniach przedklinicznych i wczesnych badaniach klinicznych TAR-200 generował długotrwałe, znaczące stężenia gemcytabiny w moczu bez wykrywalnych poziomów leku w osoczu krwi.
Сиамак Данешманд (Siamak Daneshmand) из Университета Южной Калифорнии с коллегами и сотрудниками Johnson & Johnson провел мультицентровые параллельные когортные испытания фазы 2b SunRISe-1 в 142 клиниках 14 стран. В них участвовали 218 взрослых пациентов с БЦЖ-устойчивым поверхностным раком мочевого пузыря высокой степени риска, у которых не было показаний к радикальному удалению органа, или которые не дали на него согласия. 53, 85 и 28 пациентов с плоской карциномой in situ и папиллярной опухолью или без нее получали соответственно: TAR-200 в сочетании с анти-PD-1 чекпойнт-ингибитором цетрелимабом (первая когорта), только TAR-200 (вторая когорта) и только цетрелимаб (третья когорта). Еще 52 пациента с папиллярной карциномой (четвертая когорта) получали монотерапию TAR-200. Систему устанавливали каждые три недели первые полгода и каждые 12 недель в течение еще полутора лет (всего 24 месяца). Цетрилимаб вводили внутривенно каждые три недели на протяжении 18 месяцев.
Наилучшие результаты получены при монотерапии TAR-200. Во второй когорте полный клинический ответ был получен у 82,4 процента участников при медианной его продолжительности 25,8 месяца. В первой и третьей когортах этот показатель составил 67,9 и 46,4 процента. В четвертой когорте 6-, 9-. Двенадцатимесячная выживаемость без рецидивов составила 85,3; 81,1 и 70,2 процента соответственно. Серьезные побочные эффекты, связанные с лечением, наблюдались у 15,1; 5,9; 3,6 и 5,8 процента участников. Смертей, связанных с терапией, не было.
Таким образом, результаты испытаний второй фазы подтвердили хорошую частоту достижения полного ответа, его стойкость и выживание без прогрессирования при поверхностном раке мочевого пузыря на фоне лечения интравезикальной системой TAR-200. В настоящее время проводятся испытания третьей фазы. FDA уже присвоило системе статус прорывной терапии и рассматривает заявку на ее регистрацию в приоритетном порядке.
В мае 2025 года американские трансплантологи сообщили о первой в мире успешной пересадке мочевого пузыря от мертвого донора. Пациенту, лишившемуся мочевого пузыря и обеих почек из-за онкозаболеваний, одновременно пересадили эти органы. К удивлению урологов, вскоре он начал мочиться самостоятельно, несмотря на отсутствие иннервации мочевого пузыря.
