Paleogenetycy przeanalizowali DNA, które zostało wyekstrahowane ze starożytnych szczątków znalezionych na włoskim stanowisku paleolitycznym Riparo-Talente. Naukowcy doszli do wniosku, że żuchwa i kości szkieletu pozaczaszkowego należały najprawdopodobniej do jednego dorosłego mężczyzny, a nie do dwóch osobników, jak wcześniej zakładano. Według artykułu opublikowanego w czasopiśmie Communications Biology wiek szczątków wynosi ponad 16 tysięcy lat.
We włoskiej prowincji Werona, położonej na północy kraju, znajduje się baldachim krasowy Riparo-Talente, który jest zabytkiem archeologicznym środkowego i górnego paleolitu, odkrytym już w 1958 roku. Oprócz licznych artefaktów, podczas wykopalisk w latach 60. i 70. XX wieku, badacze znaleźli szczątki neandertalczyków i ludzi o współczesnym wyglądzie anatomicznym. Tak więc w 1963 roku archeolodzy znaleźli w mieszanych osadach tego zabytku dolną szczękę człowieka z Cro-Magnon, a dziesięć lat później - pochówek osoby, której czaszki brakowało.
Paleoantropolodzy ustalili, że zarówno szczęka, jak i szkielet pozaczaszkowy należały do dorosłych mężczyzn, którzy zmarli w wieku około 22–30 lat. Mimo to badacze założyli, że szczątki najwyraźniej należały do dwóch różnych osób, które żyły w epoce epigraweckiej. Wskazywały na to w szczególności wyniki analizy radiowęglowej. Naukowcy oszacowali wiek żebra na 15 570–16 130 lat, a wiek zęba na 16 500–16 980 lat, czyli średnia różnica między nimi wynosiła 890 lat. Ponadto fakt, że szczątki należały do dwóch osób, sugerowała również analiza stabilnych izotopów węgla i azotu.
Badacze z Niemiec i Włoch, pod przewodnictwem Cosimo Posta z Uniwersytetu w Tybindze, powrócili do badania tych szczątków. Kilka lat temu naukowcy wyekstrahowali DNA z żuchwy i zębów znalezionych na tym pomniku. Jej analiza wykazała, że szczątki należały do mężczyzny, który był przedstawicielem tzw. klastra Villabrun – ludzi, którzy osiedlili się na Półwyspie Apenińskim po zakończeniu maksimum ostatniego zlodowacenia. Był nosicielem mitochondrialnej haplogrupy U2′3′4′7′8′9 i chromosomalnej haplogrupy Y I2, które były powszechne wśród europejskich łowców-zbieraczy pod koniec epoki górnego paleolitu.
Post i jego współpracownicy wyjaśnili wiek szczątków z Riparo-Talente. Według zaktualizowanych danych wiek kości udowej wynosi 16 210–16 360 lat, a żuchwy 16 130–16 460 lat. Ponadto naukowcy wyekstrahowali DNA z kości udowej, aby potwierdzić lub zaprzeczyć, czy szczątki z tego pomnika należały do jednej czy dwóch osób. Analiza genetyczna wykazała, że szkielet pozaczaszkowy należał do osoby o tych samych haplogrupach mitochondrialnych i chromosomu Y.
Dalsze badania wykazały, że szczątki z Riparo-Talente najprawdopodobniej należały do jednej osoby lub, co jest mniej prawdopodobne, do bliźniaków jednojajowych. Różnica w wieku radiowęglowym znalezisk jest najwyraźniej związana z zanieczyszczeniem (być może z konserwacją kości, którą przeprowadzono po wykopaliskach). Ponadto naukowcy zauważyli również, że analiza nowego genomu wskazała na niewielką efektywną wielkość populacji epigraweckich łowców-zbieraczy, co potwierdzają wyniki poprzednich badań.
Paleogenetycy niedawno przeanalizowali genom dziecka Cro-Magnon, które żyło około 17 000 lat temu na terenie współczesnych Włoch. W szczególności naukowcy ustalili, że miał on tę samą mitochondrialną i chromosomalną haplogrupę Y, co mężczyzna z Riparo-Taliente.
