Paleogenetycy przeanalizowali DNA wyekstrahowane ze starożytnych pozostałości znalezionych na stanowisku paleolitycznym Riparo-Taliente we włoskim regionie Riparo-Taliente. Naukowcy doszli do wniosku, że żuchwa oraz kości szkieletu pozaczaszkowego najprawdopodobniej należą do jednego dorosłego mężczyzny, a nie do dwóch osobników, jak wcześniej zakładano. Według artykułu opublikowanego w czasopiśmie Communications Biology, szczątki mają ponad 16 000 lat.
We włoskiej prowincji Werona, położonej na północy kraju, znajduje się krasowy baldachim Riparo-Taliente. Jest to stanowisko archeologiczne z okresu środkowego i górnego paleolitu, odkryte w 1958 roku. Podczas wykopalisk przeprowadzonych w latach 60. i 70. XX wieku badacze odkryli oprócz licznych artefaktów szczątki neandertalczyków i ludzi o współczesnym wyglądzie anatomicznym. W 1963 roku archeolodzy znaleźli w mieszanych osadach tego pomnika dolną szczękę człowieka z Cro-Magnon, a dziesięć lat później pochówek osoby, której brakowało czaszki.
Paleoantropolodzy ustalili, że zarówno szczęka, jak i szkielet pozaczaszkowy należały do dorosłych mężczyzn, którzy zmarli w wieku około 22–30 lat. Mimo to badacze zasugerowali, że szczątki prawdopodobnie należały do dwóch różnych osób, które żyły w epoce epigraweckiej. Świadczą o tym zwłaszcza wyniki analizy radiowęglowej. Naukowcy oszacowali wiek żebra na 15 570–16 130 lat, a zęba na 16 500–16 980 lat, czyli średnia różnica między nimi wynosiła 890 lat. Dodatkowo analiza stabilnych izotopów węgla i azotu wykazała, że szczątki należały do dwóch osób.
Naukowcy z Niemiec i Włoch, pod przewodnictwem Cosimo Posta z Uniwersytetu w Tybindze, powrócili do badań tych szczątków. Kilka lat temu naukowcy pobrali DNA z żuchwy i zębów znalezionych przy tym pomniku. Jej analiza wykazała, że szczątki należały do mężczyzny, który był przedstawicielem tzw. gromady Villabruna – ludu, który osiedlił się na Półwyspie Apenińskim po zakończeniu ostatniego zlodowacenia. Był nosicielem mitochondrialnej haplogrupy U2′3′4′7′8′9 i chromosomowej haplogrupy Y I2, które były powszechne wśród europejskich łowców-zbieraczy pod koniec epoki górnego paleolitu.
Post i jego współpracownicy doprecyzowali wiek szczątków z Riparo-Talente. Według aktualnych danych wiek kości udowej wynosi 16210–16360 lat, a żuchwy 16130–16460 lat. Ponadto badacze pobrali DNA z kości udowej, aby potwierdzić lub zaprzeczyć, czy szczątki z tego pomnika należały do jednej czy dwóch osób. Analiza genetyczna wykazała, że szkielet pozaczaszkowy należał do osoby o tej samej haplogrupie mitochondrialnej i chromosomu Y.
Dalsze badania wykazały, że szczątki z Riparo-Talente najprawdopodobniej należały do jednej osoby lub, co jest mniej prawdopodobne, do bliźniaków jednojajowych. Różnica w wieku radiowęglowym znalezisk jest najprawdopodobniej związana z zanieczyszczeniem (być może z konserwacją kości, którą przeprowadzono po wykopaliskach). Naukowcy zauważyli również, że analiza nowego genomu wykazała niewielką efektywną wielkość populacji łowców-zbieraczy z Epigravett, co potwierdzają wyniki poprzednich badań.
Niedawno paleogenetycy przeanalizowali genom dziecka Cro-Magnon, które żyło około 17 000 lat temu na terenie dzisiejszych Włoch. Naukowcy ustalili w szczególności, że posiadał on te same haplogrupy mitochondrialne i chromosomu Y, co mężczyzna z Riparo-Talente.