Paleogenetycy przeanalizowali DNA wyekstrahowane ze starożytnych szczątków znalezionych na stanowisku paleolitycznym Riparo-Talente we włoskim paleolicie. Naukowcy doszli do wniosku, że żuchwa i kości szkieletu pozaczaszkowego najprawdopodobniej należały do jednego dorosłego mężczyzny, a nie do dwóch osób, jak wcześniej zakładano. Według artykułu opublikowanego w czasopiśmie „Communications Biology”, wiek szczątków wynosi ponad 16 tysięcy lat.
We włoskiej prowincji Werona, położonej na północy kraju, znajduje się krasowy baldachim Riparo-Talente, będący zabytkiem archeologicznym środkowego i górnego paleolitu, odkrytym w 1958 roku. Oprócz licznych artefaktów, podczas wykopalisk w latach 60. i 70. XX wieku badacze odkryli szczątki neandertalczyków i ludzi o współczesnym wyglądzie anatomicznym. W 1963 roku archeolodzy znaleźli w mieszanych osadach tego zabytku żuchwę kromaniończyka, a dziesięć lat później – pochówek osoby, której czaszka zaginęła.
Paleoantropolodzy ustalili, że zarówno szczęka, jak i szkielet pozaczaszkowy należały do dorosłych mężczyzn, którzy zmarli w wieku około 22–30 lat. Mimo to badacze założyli, że szczątki najwyraźniej należały do dwóch różnych osób żyjących w epoce epigraweckiej. Wskazywały na to w szczególności wyniki analizy radiowęglowej. Naukowcy oszacowali wiek żebra na 15 570–16 130 lat, a wiek zęba na 16 500–16 980 lat, czyli średnia różnica między nimi wyniosła 890 lat. Ponadto, fakt przynależności szczątków do dwóch osób został zasugerowany również przez analizę stabilnych izotopów węgla i azotu.
Naukowcy z Niemiec i Włoch, pod kierownictwem Cosimo Posta z Uniwersytetu w Tybindze, powrócili do badań nad tymi szczątkami. Kilka lat temu naukowcy wyekstrahowali DNA z żuchwy i zębów znalezionych na tym zabytku. Jej analiza wykazała, że szczątki należały do mężczyzny, który był przedstawicielem tzw. gromady Villabrun – ludu, który osiedlił się na Półwyspie Apenińskim po zakończeniu maksimum ostatniego zlodowacenia. Był on nosicielem mitochondrialnej haplogrupy U2′3′4′7′8′9 i chromosomowej haplogrupy Y I2, które były powszechne wśród europejskich łowców-zbieraczy pod koniec górnego paleolitu.
Post i jego współpracownicy ustalili wiek szczątków z Riparo-Talente. Według zaktualizowanych danych wiek kości udowej wynosi 16 210–16 360 lat, a żuchwy 16 130–16 460 lat. Ponadto naukowcy pobrali DNA z kości udowej, aby potwierdzić lub zaprzeczyć, czy szczątki z tego zabytku należały do jednej, czy dwóch osób. Analiza genetyczna wykazała, że szkielet pozaczaszkowy należał do osoby o tej samej haplogrupie mitochondrialnej i chromosomu Y.
Dalsze badania wykazały, że szczątki z Riparo-Talente najprawdopodobniej należały do jednej osoby lub, co mniej prawdopodobne, do bliźniąt jednojajowych. Różnica w wieku radiowęglowym znalezisk jest najwyraźniej związana z zanieczyszczeniem (być może z konserwacją kości, co zostało przeprowadzone po wykopaliskach). Ponadto naukowcy zauważyli również, że analiza nowego genomu wskazuje na niewielką efektywną liczebność populacji epigraweckich łowców-zbieraczy, co potwierdzają wyniki wcześniejszych badań.
Paleogenetycy niedawno przeanalizowali genom dziecka z Cro-Magnon, które żyło około 17 000 lat temu na terenie współczesnych Włoch. Naukowcy ustalili, że posiadało ono tę samą haplogrupę mitochondrialną i chromosomową Y, co mężczyzna z Riparo-Taliente.
