Naukowcy z dziesięciu krajów poinformowali o sukcesie badań klinicznych miricizumabu w chorobie Leśniowskiego-Crohna o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego. Raport z badań został opublikowany w czasopiśmie The Lancet.
Choroba Leśniowskiego-Crohna to ciężka, przewlekła choroba zapalna przewodu pokarmowego, głównie jelit. Jest ona spowodowana złożonymi interakcjami mikrobioty jelitowej i reakcją układu odpornościowego pacjenta na nią. Dostępne leki nie zawsze dają wystarczające rezultaty, przez co jakość życia i wydolność fizyczna pacjentów nie wracają do akceptowalnego poziomu, a niektórzy pacjenci muszą usunąć część jelita. Mirikizumab to przeciwciało monoklonalne skierowane przeciwko podjednostce alfa interleukiny-23, produkowanej przez makrofagi i komórki dendrytyczne. Lek ten jest już stosowany w leczeniu innej przewlekłej choroby zapalnej jelit – nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Marc Ferrante (Marc Ferrante) z Katolickiego Uniwersytetu w Leuven wraz z kolegami z dziewięciu krajów przeprowadził podwójnie ślepe, randomizowane, kontrolowane badania kliniczne trzeciej fazy badania VIVID-1 w 324 ośrodkach klinicznych w 33 krajach. Wzięło w nich udział 1065 dorosłych pacjentów z umiarkowaną i ciężką postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, oporną na obecne leczenie. Zostali oni zrandomizowani w stosunku 6:3:2 do grupy otrzymującej miricizumab w dawce 900 miligramów dożylnie w tygodniach 0., 4. i 8., a następnie 300 miligramów podskórnie co cztery tygodnie do 52. tygodnia, lub ustekinumab (zatwierdzone przeciwciało monoklonalne przeciwko interleukinie 12 i −23) w dawce 6 miligramów na kilogram masy ciała dożylnie w tygodniu 0., a następnie 90 miligramów podskórnie co osiem tygodni do 52. tygodnia, lub placebo.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badań były wyższość mirikizumabu nad placebo, oparta na połączeniu subiektywnej poprawy klinicznej u pacjenta w 12. tygodniu z odpowiedzią endoskopową w 52. tygodniu lub remisją kliniczną w skali CDAI w tym samym czasie. Ryzyko obliczono z uwzględnieniem korekty na czynniki współistniejące, a porównanie przeprowadzono za pomocą testu Cochrana-Mantela-Hensela.
Osiągnięto oba główne punkty końcowe. Do 52. tygodnia remisję endoskopową zaobserwowano u 38% pacjentów otrzymujących miricizumab i 9% otrzymujących placebo (99,5% przedział ufności różnicy 20,6–36,8 punktów procentowych; p < 0,0001). Remisja kliniczna według CDAI osiągnęła 45,4% w porównaniu do 19,6% (99,5% przedział ufności różnicy 15,9–35,6 punktów procentowych; p < 0,0001). Skuteczność w porównaniu z ustekinumabem była porównywalna. Najczęstszym zdarzeniem niepożądanym w trakcie terapii był COVID (testy przeprowadzono od lipca 2019 r. do sierpnia 2023 r.). Poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 10,3% pacjentów w grupie miricizumabu; 10,7% — ustekinumabu i 17,1% — placebo. Bezpieczeństwo mirikizumabu odpowiadało profilowi jego znanych działań niepożądanych. Zgodnie z wynikami badań, lek został uznany za bezpieczny i skuteczny w leczeniu początkowym i podtrzymującym pacjentów z umiarkowaną i ciężką postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, którzy nie tolerują lub nie reagują wystarczająco na standardowe leczenie tej choroby. Wcześniejsze szwedzkie badanie populacyjne wykazało, że w przypadku nieswoistych zapaleń jelit ryzyko rozwoju niewydolności serca w ciągu 20 lat od rozpoznania jest zwiększone, a w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna jest ono wyższe niż w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
