Naukowcy z dziesięciu krajów poinformowali o sukcesie badań klinicznych mirikizumabu w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej postaci choroby Leśniowskiego-Crohna. Sprawozdanie z prac opublikowano w czasopiśmie The Lancet.
Choroba Leśniowskiego-Crohna jest ciężką, przewlekłą chorobą zapalną przewodu pokarmowego, głównie jelit. Jest ona spowodowana złożonymi interakcjami między mikroflorą jelitową a reakcją układu odpornościowego pacjenta. Dostępne leki nie zawsze dają wystarczające efekty, przez co jakość życia i wydolność pacjentów nie wracają do akceptowalnego poziomu, a u niektórych konieczne jest usunięcie części jelita. Mirikizumab to monoklonalne przeciwciało skierowane przeciwko podjednostce alfa interleukiny-23, która jest wytwarzana przez makrofagi i komórki dendrytyczne. Lek ten jest już stosowany w leczeniu innej przewlekłej choroby zapalnej jelit – nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Marc Ferrante z Katolickiego Uniwersytetu w Leuven i współpracownicy z dziewięciu krajów przeprowadzili badanie kliniczne fazy III VIVID-1 z podwójnie ślepą próbą, randomizowaną i kontrolowaną, w 324 ośrodkach klinicznych w 33 krajach. Badanie objęło 1065 dorosłych pacjentów z umiarkowaną lub ciężką postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, oporną na aktualnie stosowane leczenie. Uczestników przydzielono losowo w stosunku 6:3:2 do grup otrzymujących mirikizumab w dawce 900 miligramów dożylnie w tygodniach zerowym, czwartym i ósmym, a następnie 300 miligramów podskórnie co cztery tygodnie do 52. tygodnia lub ustekinumab (zatwierdzone przeciwciało monoklonalne dla interleukin-12 i -23) w dawce sześciu miligramów na kilogram masy ciała dożylnie w tygodniu zerowym, a następnie 90 miligramów podskórnie co osiem tygodni do 52. tygodnia lub placebo.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badań były wyższość mirikizumabu nad placebo w odniesieniu do połączenia zgłaszanej przez pacjentów poprawy klinicznej w 12. tygodniu i odpowiedzi endoskopowej w 52. tygodniu lub remisji klinicznej w skali CDAI w tym samym punkcie czasowym. Ryzyko obliczono po uwzględnieniu czynników zakłócających, a porównania przeprowadzono przy użyciu testu Cochrane’a-Mantela-Hensela.
Oba główne punkty końcowe zostały osiągnięte. Do 52. tygodnia remisję endoskopową zaobserwowano u 38% pacjentów otrzymujących mirikizumab i 9% pacjentów otrzymujących placebo (99,5% przedział ufności różnicy 20,6–36,8 punktów procentowych; p < 0,0001). Remisję kliniczną według CDAI osiągnęło 45,4 procent chorych w porównaniu do 19,6 procent (99,5% przedział ufności, różnica 15,9–35,6 punktów procentowych; p < 0,0001). Skuteczność w porównaniu do ustekinumabu była porównywalna. Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie terapii był Covid (testy wykonywano od lipca 2019 do sierpnia 2023). U 10,3% pacjentów w grupie leczonej mirikizumabem wystąpiły poważne działania niepożądane; 10,7 proc. - ustekinumab i 17,1 proc. - placebo. Bezpieczeństwo mirikizumabu było zgodne z jego znanym profilem działań niepożądanych. Zgodnie z wynikami badań lek został uznany za bezpieczny i skuteczny we wstępnym i podtrzymującym leczeniu pacjentów z umiarkowaną lub ciężką postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, którzy nie tolerują lub nie reagują odpowiednio na standardowe leczenie tej choroby. Poprzednie szwedzkie badanie populacyjne wykazało, że choroba zapalna jelit wiąże się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia niewydolności serca w ciągu 20 lat od diagnozy, przy czym ryzyko zachorowania na chorobę Leśniowskiego-Crohna jest wyższe niż na wrzodziejące zapalenie jelita grubego.