Naukowcy z dziesięciu krajów poinformowali o sukcesie badań klinicznych miricizumabu w umiarkowanej do ciężkiej chorobie Leśniowskiego-Crohna. Sprawozdanie z prac opublikowano w czasopiśmie The Lancet.
Choroba Leśniowskiego-Crohna jest ciężką przewlekłą chorobą zapalną przewodu pokarmowego, głównie jelit. Jest spowodowana złożonymi interakcjami mikrobioty jelitowej i reakcją układu odpornościowego pacjenta na nią. Dostępne leki nie zawsze dają wystarczający wynik, przez co jakość życia i zdolność do pracy pacjentów nie są przywracane do akceptowalnego poziomu, niektórzy muszą usunąć część jelita. Mirikizumab jest przeciwciałem monoklonalnym do podjednostki alfa interleukiny-23, wytwarzanym przez makrofagi i komórki dendrytyczne. Lek jest już stosowany w przypadku innej przewlekłej choroby zapalnej jelit — nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Marc Ferrante (Marc Ferrante) z Katolickiego Uniwersytetu w Leuven wraz z kolegami z dziewięciu krajów przeprowadził podwójnie ślepą, randomizowaną, kontrolowaną próbę trzeciej fazy badania VIVID-1 w 324 ośrodkach klinicznych w 33 krajach. Wzięło w niej udział 1065 dorosłych pacjentów z umiarkowaną i ciężką chorobą Leśniowskiego-Crohna, oporną na obecną terapię. Zostali oni losowo przydzieleni w stosunku 6:3:2 do otrzymywania miricizumabu w dawce 900 miligramów dożylnie w tygodniach zerowym, czwartym i ósmym, a następnie 300 miligramów podskórnie co cztery tygodnie do 52. tygodnia lub ustekinumabu (zatwierdzonego przeciwciała monoklonalnego do interleukin-12 i −23) w dawce sześciu miligramów na kilogram masy ciała dożylnie w tygodniu zerowym, a następnie 90 miligramów podskórnie co osiem tygodni do 52. tygodnia lub placebo.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badań były wyższość mirikizumabu nad placebo w oparciu o połączenie subiektywnej poprawy klinicznej u pacjenta w 12. tygodniu i odpowiedzi endoskopowej w 52. tygodniu lub remisji klinicznej w skali CDAI w tym samym czasie. Ryzyko obliczono z korektą na czynniki towarzyszące, porównanie przeprowadzono przy użyciu testu Cochrana-Mantela-Hensela.
Osiągnięto oba główne punkty końcowe. Do 52. tygodnia remisję endoskopową zaobserwowano u 38% pacjentów otrzymujących miricizumab i 9% otrzymujących placebo (99,5% przedział ufności różnicy 20,6–36,8 punktów procentowych; p < 0,0001). Remisja kliniczna według CDAI osiągnęła 45,4% w porównaniu z 19,6% (99,5% przedział ufności różnicy 15,9–35,6 punktów procentowych; p < 0,0001). Skuteczność w porównaniu z ustekinumabem była porównywalna. Najczęstszym zdarzeniem niepożądanym podczas terapii był covid (testy przeprowadzono od lipca 2019 r. do sierpnia 2023 r.). Poważne zdarzenia niepożądane wystąpiły u 10,3% pacjentów w grupie miricizumabu; 10,7% — ustekinumabu i 17,1% — placebo. Bezpieczeństwo mirikizumabu odpowiadało profilowi jego znanych działań niepożądanych. Zgodnie z wynikami testów lek uznano za bezpieczny i skuteczny w leczeniu początkowym i podtrzymującym pacjentów z umiarkowaną i ciężką postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, którzy nie tolerują lub nie reagują wystarczająco na standardową terapię tej choroby. Wcześniejsze szwedzkie badanie populacyjne wykazało, że w przypadku chorób zapalnych jelit ryzyko wystąpienia niewydolności serca w ciągu 20 lat od diagnozy jest zwiększone, a w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna jest ono wyższe niż w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
