Naukowcy z dziesięciu krajów poinformowali o sukcesie badań klinicznych miricizumabu w leczeniu umiarkowanej do ciężkiej postaci choroby Leśniowskiego-Crohna. Sprawozdanie z prac opublikowano w czasopiśmie The Lancet.
Choroba Leśniowskiego-Crohna jest ciężką, przewlekłą chorobą zapalną przewodu pokarmowego, głównie jelit. Jest ona wynikiem złożonych interakcji mikrobiomu jelitowego i reakcji układu odpornościowego pacjenta. Dostępne leki nie zawsze dają wystarczający efekt, przez co jakość życia i zdolność do pracy pacjentów nie wracają do akceptowalnego poziomu, u niektórych konieczne jest usunięcie części jelita. Mirikizumab to monoklonalne przeciwciało skierowane przeciwko podjednostce alfa interleukiny-23, wytwarzanej przez makrofagi i komórki dendrytyczne. Lek ten jest już stosowany w leczeniu innej przewlekłej choroby zapalnej jelit – nieswoistego wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Marc Ferrante (Marc Ferrante) z Katolickiego Uniwersytetu w Leuven wraz ze współpracownikami z dziewięciu krajów przeprowadził podwójnie ślepe, randomizowane badania kontrolowane trzeciej fazy badania VIVID-1 w 324 ośrodkach klinicznych w 33 krajach. Wzięło w nich udział 1065 dorosłych pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna o nasileniu umiarkowanym i ciężkim, oporną na aktualnie stosowane leczenie. Uczestników przydzielono losowo w stosunku 6:3:2 do grupy otrzymującej miricizumab w dawce 900 miligramów dożylnie w tygodniach zerowym, czwartym i ósmym, a następnie 300 miligramów podskórnie co cztery tygodnie do 52. tygodnia lub ustekinumab (zatwierdzone przeciwciało monoklonalne dla interleukiny-12 i −23) w dawce sześciu miligramów na kilogram masy ciała dożylnie w tygodniu zerowym, a następnie 90 miligramów podskórnie co osiem tygodni do 52. tygodnia lub placebo.
Pierwszorzędowymi punktami końcowymi badań były wyższość mirikizumabu nad placebo w odniesieniu do połączenia subiektywnej poprawy klinicznej u pacjenta w 12. tygodniu i odpowiedzi endoskopowej w 52. tygodniu lub remisji klinicznej według skali CDAI w tym samym czasie. Ryzyko obliczono z uwzględnieniem korekty na czynniki towarzyszące, porównania dokonano przy użyciu testu Cochrana-Mantela-Hensela.
Osiągnięto oba główne punkty końcowe. Do 52. tygodnia remisję endoskopową zaobserwowano u 38% pacjentów otrzymujących miricizumab i 9% pacjentów otrzymujących placebo (99,5% przedział ufności różnicy 20,6–36,8 punktów procentowych; p < 0,0001). Remisja kliniczna według CDAI osiągnęła 45,4 procent w porównaniu do 19,6 procent (99,5 procent przedział ufności, różnica 15,9–35,6 punktów procentowych; p < 0,0001). Skuteczność w porównaniu do ustekinumabu była porównywalna. Najczęstszym działaniem niepożądanym w trakcie terapii był COVID (testy wykonywano od lipca 2019 do sierpnia 2023). Poważne działania niepożądane wystąpiły u 10,3% pacjentów w grupie leczonej miricizumabem; 10,7 procent — ustekinumab i 17,1 procent — placebo. Bezpieczeństwo mirikizumabu pokrywało się z profilem jego znanych działań niepożądanych. Na podstawie wyników badań lek został uznany za bezpieczny i skuteczny w leczeniu początkowym i podtrzymującym pacjentów z umiarkowaną i ciężką postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, którzy nie tolerują lub nie reagują wystarczająco na standardowe leczenie tej choroby. Wcześniejsze szwedzkie badanie populacyjne wykazało, że w przypadku chorób zapalnych jelit ryzyko wystąpienia niewydolności serca w ciągu 20 lat od postawienia diagnozy jest zwiększone, a w przypadku choroby Leśniowskiego-Crohna jest ono wyższe niż w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.