Istotą systemu jest to, że kamera zainstalowana w okularach przesyła obraz otaczającej przestrzeni do miniaturowego komputera. Rozpoznaje on przeszkody i ludzi za pomocą algorytmów uczenia maszynowego. Następnie co 250 milisekund urządzenie informuje użytkownika sygnałem dźwiękowym, gdzie dokładnie ma się poruszać. Sygnał może być wysyłany do lewego lub prawego ucha.
Ponadto naukowcy opracowali specjalne elastyczne podkładki ze sztucznej skóry, które są przymocowane do nadgarstka i palców. Mają one oddzielną wbudowaną kamerę i zaczynają wibrować, jeśli osoba zbliży się do obiektu na odległość 40 do 5 centymetrów. Ponadto bransoletki wibrują, gdy użytkownik sięga po obiekt i musi go chwycić.
Testy urządzenia zakończyły się sukcesem. 20 uczestników z dysfunkcjami wzroku testowało jego możliwości. Okazało się, że wykorzystanie nowej technologii zwiększa efektywność poruszania się o 25% w porównaniu ze zwykłą laską. Wolontariusze przeszli przez labirynt o długości 25 metrów i byli w stanie pokonać trasę szybciej i bezpieczniej.
Kolejny eksperyment przeprowadzono w środowisku miejskim, w pomieszczeniach wypełnionych meblami. Wzięło w nim udział 8 ochotników, którzy również potwierdzili niezawodność nowego systemu w warunkach rzeczywistych.
Jedną z zalet tej technologii w porównaniu z tradycyjnymi laskami jest odległość widzenia. Laska wykrywa przeszkody maksymalnie 1 metr przed osobą. Użytkownik nie otrzymuje żadnych dodatkowych informacji o obiekcie, poza jego obecnością. Ale kamera jest w stanie rozpoznać ludzi, drzwi, ściany lub meble z wyprzedzeniem. To znacznie ułatwia nawigację w dużych miastach i miejscach publicznych.
Autorzy opracowania podkreślają, że jest to nadal model eksperymentalny, który wymaga znacznych udoskonaleń. Teraz urządzenie jest nieporęczne, ale naukowcy planują zmniejszyć jego rozmiar i wagę, na przykład zintegrować kamerę z soczewkami kontaktowymi. Taka opcja stanie się praktycznie niewidoczna i wygodna w codziennym życiu.
Eksperci zauważają wyjątkowość podejścia: urządzenie łączy w sobie jednocześnie sygnały dźwiękowe i dotykowe. Jednak do masowej implementacji konieczne jest przeprowadzenie prób z dużą liczbą osób w różnym wieku i ścisła współpraca z ośrodkami medycznymi i społecznościami osób niewidomych.