Genetycy przeanalizowali DNA ponad stu przedstawicieli grupy etnicznej Raute, ostatnich łowców-zbieraczy Himalajów. Naukowcy odkryli, że nawet 50 pokoleń temu efektywna wielkość populacji przodków tych ludzi była stabilna i sięgała około 2500 osób. Jednak wówczas, około 1500–1100 lat temu, nastąpił gwałtowny spadek, w wyniku którego wskaźnik ten spadł około 25-krotnie. O tym informuje czasopismo Scientific Reports.
W północno-zachodniej części współczesnego Nepalu, w strefie Karnali, żyją ostatni łowcy-zbieracze w Himalajach – grupa etniczna Raute. Nomadic Raute to niscy, ciemnoskórzy ludzie, których liczba sięga około 140 osób. Zbierają dzikie rośliny i polują głównie na małe małpy, regularnie przemieszczając się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu źródeł pożywienia. Ponadto wymieniają swoje produkty (na przykład duże drewniane naczynia lub trumny) z sąsiadami na ryż, żelazo i inne rzeczy. W ostatnim czasie Raute chętnie przyjmują pomoc, ale według naocznych świadków otrzymane lub zarobione pieniądze chętnie wydają na alkohol.
Nie ma prawie żadnych informacji historycznych na temat pochodzenia raute. Dla jasności Inez Derkx z Uniwersytetu w Zurychu wraz z kolegami z Hiszpanii, Nepalu, Czech i Szwajcarii zsekwencjonowała DNA 120 przedstawicieli grupy etnicznej Raute i 47 osób mieszkających w tym samym regionie na wsi. Jednakże siedem próbek DNA szczura i trzech innych ludzi nie przeszło kontroli jakości i zostało wykluczonych z dalszych badań. Ponadto naukowcy stanęli przed problemem: ze względu na ścisłą endogamię tylko dwóch przedstawicieli Raute nie było bliskimi krewnymi, co jest ważne w badaniach populacyjnych. Obniżenie standardowych kryteriów doboru umożliwiło poszerzenie próby do szeregu analiz do dziesięciu osób.
Aby dowiedzieć się, jak zmieniała się efektywna wielkość tej populacji na przestrzeni czasu, naukowcy sięgnęli po program GONE, który pozwala obliczyć ten wskaźnik na przestrzeni ostatnich 100 pokoleń. Naukowcy odkryli, że przez długi czas – aż do około 50 pokoleń temu – efektywna wielkość populacji przodków Raute’a utrzymywała się na stałym poziomie i sięgała około 2500 osób. Jednak w ciągu zaledwie dziesięciu pokoleń nastąpił bardzo gwałtowny spadek – około 25 razy. Jeśli weźmiemy pod uwagę, że długość jednego pokolenia wynosi 29 lat, to ten gwałtowny spadek nastąpił około 1500–1100 lat temu. Po gwałtownym spadku efektywna wielkość populacji przodków Raute pozostała niska, ale stosunkowo stabilna.
Ponadto naukowcy skupili się na pochodzeniu przodków Raute. Nie znaleźli żadnych widocznych oznak świadczących o tym, że ludzie ci byli potomkami odizolowanych lokalnych łowców-zbieraczy, którzy żyli w regionie przed przybyciem rolników i hodowców bydła. Zamiast tego są genetycznie podobni do swoich sąsiadów i to nie tylko do populacji, które w stosunkowo niedawnej przeszłości (150–300 lat temu) zajmowały się łowiecko-zbierackim — Taru i Kusunda — ale także do tych, które w ostatnim czasie zajmowały się rolnictwem. kilka tysięcy lat.
Można przypuszczać, że przodkowie Raute porzucili produktywną gospodarkę i powrócili do łowiectwa i zbieractwa już po znalezieniu się w Himalajach. Autorzy artykułu uważają jednak taki scenariusz za mało prawdopodobny, kierując się tym, że pula genowa Raute powstała prawdopodobnie w wyniku długiego procesu mieszania się rolników, którzy przybyli do regionu z lokalnymi łowcami-zbieraczami, w wyniku czego z czego zauważalne ślady tego ostatniego zniknęły.
Wcześniej w N + 1 powiedziano, jak genetycy badali DNA rdzennych mieszkańców Papui-Nowej Gwinei. Analiza ta wykazała, że linie europejskich Cro-Magnonów i rdzennych mieszkańców Azji Wschodniej oddzieliły się od przodków Papuasów około 51,2–46,2 tys. lat temu.