Genetycy przeanalizowali DNA ponad stu przedstawicieli grupy etnicznej Raute, ostatnich łowców-zbieraczy z Himalajów. Naukowcy odkryli, że nawet 50 pokoleń temu efektywna wielkość populacji przodków tych ludów była stabilna i wynosiła około 2500 osób. Jednakże około 1500–1100 lat temu nastąpił gwałtowny spadek, w wyniku którego wskaźnik ten zmniejszył się około 25-krotnie. Informację tę podaje czasopismo Scientific Reports.
Na północnym zachodzie współczesnego Nepalu, w strefie Karnali, żyją ostatni łowcy-zbieracze Himalajów – grupa etniczna Raute. Nomadowie Raute to niscy, ciemnoskórzy ludzie, których liczba sięga około 140 osób. Zbierają dzikie rośliny i polują głównie na małe małpy, regularnie przemieszczając się z miejsca na miejsce w poszukiwaniu źródeł pożywienia. Ponadto wymieniają swoje produkty (na przykład duże drewniane naczynia lub szkatuły) z sąsiadami w zamian za ryż, żelazo i inne rzeczy. W ostatnim czasie Raute chętnie przyjmują pomoc, ale według relacji naocznych świadków, otrzymane lub zarobione pieniądze chętnie przeznaczają na alkohol.
Nie ma praktycznie żadnych informacji historycznych o pochodzeniu tej rauty. Aby nieco rozjaśnić sprawę, Inez Derkx z Uniwersytetu w Zurychu wraz z kolegami z Hiszpanii, Nepalu, Czech i Szwajcarii zsekwencjonowała DNA 120 przedstawicieli grupy etnicznej Raute i 47 osób zamieszkujących ten sam region wiejski. Jednakże siedem próbek DNA pobranych od szczura i trzech innych ludzi nie przeszło kontroli jakości i wyłączono je z dalszych badań. Dodatkowo naukowcy napotkali pewien problem: ze względu na ścisłą endogamię tylko dwóch przedstawicieli Raute nie było bliskimi krewnymi, co jest istotne w badaniach populacyjnych. Obniżenie standardowych kryteriów doboru pozwoliło na rozszerzenie próby dla szeregu analiz do dziesięciu osób.
Aby dowiedzieć się, jak efektywna wielkość tej populacji zmieniała się na przestrzeni czasu, naukowcy zwrócili się do programu GONE, który pozwala obliczyć ten wskaźnik na przestrzeni ostatnich 100 pokoleń. Naukowcy odkryli, że przez długi czas – aż do około 50 pokoleń temu – efektywna wielkość populacji przodków Raute'a pozostawała stabilna i wynosiła około 2500 osób. Jednakże w ciągu zaledwie dziesięciu pokoleń nastąpił bardzo gwałtowny spadek - około 25-krotny. Jeżeli przyjmiemy, że długość życia jednego pokolenia wynosi 29 lat, to ten gwałtowny spadek nastąpił około 1500–1100 lat temu. Po gwałtownym spadku efektywna wielkość populacji przodków Raute pozostała niska, ale stosunkowo stabilna.
Ponadto naukowcy skupili się na pochodzeniu przodków Raute'a. Nie znaleziono żadnych widocznych śladów świadczących o tym, że ci ludzie są potomkami odizolowanych lokalnych łowców-zbieraczy, którzy zamieszkiwali ten region przed przybyciem rolników i hodowców bydła. Są natomiast genetycznie podobni do swoich sąsiadów, i to nie tylko do populacji, które w niedawnej przeszłości (150–300 lat temu) były łowcami-zbieraczami — Taru i Kusunda — ale również do tych, które od kilku tysięcy lat zajmują się rolnictwem.
Można założyć, że przodkowie Raute porzucili gospodarkę produkcyjną i powrócili do łowiectwa i zbieractwa, gdy już znaleźli się w Himalajach. Autorzy artykułu uważają jednak, że taki scenariusz jest mało prawdopodobny, wskazując na fakt, że pula genów Raute powstała prawdopodobnie w wyniku długiego procesu mieszania się przybyłych w ten region rolników z miejscowymi łowcami-zbieraczami, w wyniku czego widoczne ślady po tych ostatnich zanikły.
Wcześniej w programie N+1 opowiedziano, w jaki sposób genetycy badali DNA rdzennych mieszkańców Papui-Nowej Gwinei. Analiza ta wykazała, że linie europejskich Cro-Magnonów i rdzennych mieszkańców Azji Wschodniej oddzieliły się od przodków Papuasów około 51,2–46,2 tysięcy lat temu.