Paleogenetycy przeanalizowali DNA mężczyzny, którego szczątki znaleziono prawie sto lat temu w grobowcu państwowym starożytnego miasta Efez. Naukowcy odrzucili hipotezę, że mogły one należeć do Arsino IV, siostry słynnej egipskiej królowej Kleopatry VII. Badania genomiczne wykazały, że w grobowcu znajdowały się szczątki nastoletniego chłopca. Zostało to opisane w artykule opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports.
W 1904 roku archeolodzy odkryli w centralnej części starożytnego Efezu monumentalny grobowiec, powszechnie znany jako Oktagon. Ćwierć wieku później badacze otworzyli komorę grobową tej budowli i znaleźli marmurowy sarkofag, w którym spoczywały szczątki jednej osoby. W grobowcu nie było żadnych inskrypcji ani artefaktów wskazujących na osobowość lub status społeczny zmarłego, ale sądząc po konstrukcji grobowca i jego lokalizacji, został on wzniesiony dla osoby o wysokim statusie.
Następnie czaszkę zmarłej przewieziono do Europy, gdzie późniejsi badacze doszli do wniosku, że prawdopodobnie należała do młodej kobiety, która w chwili śmierci miała około 20 lat (według późniejszych definicji miała 15–17 lat). Dekadę później pojawiła się hipoteza, że w grobowcu mogą znajdować się szczątki Arsinoe IV, siostry słynnej królowej Kleopatry VII, która walczyła o władzę w Egipcie w połowie I wieku p.n.e. Początkowo Arsinoe została pojmana przez Juliusza Cezara, który zlitował się nad nią i pozwolił jej uciec z Rzymu do Efezu, gdzie kilka lat później, w 41 r. p.n.e., została zabita na rozkaz Marka Antoniusza.
Gerhard Weber wraz ze swoimi kolegami z Uniwersytetu Wiedeńskiego powrócił do badań czaszki z Efezu, która niedawno została ponownie odkryta w podziemiach Wiednia. Badania obejmowały również kość udową i żebro, które archeolodzy znaleźli podczas ponownego otwarcia grobowca w Efezie kilkadziesiąt lat temu. Naukowcy nie byli jednak pewni, czy kości te należały do tej samej osoby, co czaszka.
Antropolodzy ustalili, że czaszka należała do nastolatka z nieprawidłowościami w rozwoju kości czaszki (zwłaszcza górnej szczęki), który zmarł w wieku 11–14 lat, czyli bardzo wcześnie, niż można by się spodziewać po Arsinoe. Aby ustalić czas życia tej osoby, naukowcy zwrócili się do analizy radiowęglowej. Początkowo badacze otrzymali skalibrowaną datę 355–170 p.n.e. Jednak po uwzględnieniu prawdopodobnego efektu rezerwuarowego doszli do wniosku, że dziecko zmarło między 205 a 36 r. p.n.e. Wcześniej naukowcy uzyskali podobną datę dla kości udowej z tego grobowca — 210–20 p.n.e.
Paleogenetycy wyekstrahowali następnie starożytne DNA z czaszki, kości udowej i żebra, aby ustalić, czy szczątki należały do tej samej osoby, jakiej była płci i skąd pochodzą. Badania genomiczne wykazały, że analizowanych próbek nie można przypisać Arsinoe IV, ponieważ zarówno czaszka, jak i kość udowa (być może żebro, ale jakość DNA wyekstrahowanego z tego elementu pozostawiała wiele do życzenia) były szczątkami mężczyzny. Ponadto czaszka i kość udowa prawdopodobnie należały do tej samej osoby (lub bliźniaków). Podobnie jak w przypadku określania płci, wnioski dotyczące tego, czy żebro należało do tej samej osoby, pozostały raczej nieokreślone.
Dalsze badania genomiczne wykazały, że nastoletni chłopiec, którego pochówek odkopano w Efezie, nie wydawał się mieć znaczącej liczby przodków z Afryki Północnej. Zamiast tego jego przodkowie, z punktu widzenia genetyki, byli podobni do ludzi, którzy żyli na południu Europy w epoce brązu i żelaza. Genetycznie chłopiec był najbardziej zbliżony do populacji, które żyły na Półwyspie Apenińskim i Sardynii około 500 r. p.n.e.
Niedawno genetykom udało się zbadać szczątki domniemanego mieszkańca Pompejów, który zginął podczas wybuchu Wezuwiusza w Domu Złotej Bransolety. Analiza DNA wykazała, że osoba ta była w rzeczywistości ciemnoskórym mężczyzną.