Paleogenetyk przeanalizował DNA mężczyzny, którego szczątki znaleziono prawie sto lat temu w grobowcu państwowym starożytnego miasta Efez. Naukowcy odrzucili hipotezę, że mogły one należeć do Arsino IV, siostry słynnej egipskiej królowej Kleopatry VII. Badania genomiczne wykazały, że w grobowcu znajdowały się szczątki nastoletniego chłopca. Informację tę podano w artykule opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports.
W 1904 roku archeolodzy odkryli w centralnej części starożytnego Efezu monumentalny grobowiec, powszechnie znany jako Ośmiokąt. Ćwierć wieku później badacze otworzyli komorę grobową tej budowli i znaleźli marmurowy sarkofag, w którym spoczywały szczątki jednej osoby. W grobowcu nie znaleziono żadnych inskrypcji ani artefaktów wskazujących na osobowość lub status społeczny zmarłego, ale sądząc po konstrukcji grobowca i jego lokalizacji, wzniesiono go dla osoby o wysokim statusie.
Następnie czaszkę zmarłej przewieziono do Europy, gdzie późniejsi badacze doszli do wniosku, że prawdopodobnie należała ona do młodej kobiety, która w chwili śmierci miała około 20 lat (według późniejszych definicji miała 15–17 lat). Dziesięć lat później pojawiła się hipoteza, że w grobowcu mogą znajdować się szczątki Arsinoe IV, siostry słynnej królowej Kleopatry VII, która walczyła o władzę w Egipcie w połowie I wieku p.n.e. Arsinoe została najpierw pojmana przez Juliusza Cezara, który zlitował się nad nią i pozwolił jej uciec z Rzymu do Efezu, gdzie kilka lat później, w 41 r. p.n.e., została zamordowana na rozkaz Marka Antoniusza.
Gerhard Weber wraz ze swoimi współpracownikami z Uniwersytetu Wiedeńskiego powrócił do badań czaszki z Efezu, która niedawno została ponownie odkryta w podziemiach Wiednia. W badaniu uwzględniono również kość udową i żebro, które archeolodzy znaleźli podczas ponownego otwarcia grobowca w Efezie kilkadziesiąt lat temu. Naukowcy nie byli jednak pewni, czy kości te należą do tej samej osoby, co czaszka.
Antropolodzy ustalili, że czaszka należała do nastolatka z nieprawidłowościami w rozwoju kości czaszki (zwłaszcza górnej szczęki), który zmarł w wieku 11–14 lat, czyli znacznie wcześniej, niż można by się spodziewać po Arsinoe. Aby ustalić czas życia tej osoby, naukowcy zastosowali analizę radiowęglową. Na początku badacze otrzymali skalibrowaną datę 355–170 p.n.e. Jednakże po uwzględnieniu prawdopodobnego efektu rezerwuarowego badacze doszli do wniosku, że dziecko zmarło pomiędzy 205 a 36 rokiem p.n.e. Wcześniej naukowcy uzyskali podobną datę dla kości udowej z tego grobowca — 210–20 p.n.e.
Następnie paleogenetycy wyekstrahowali starożytne DNA z czaszki, kości udowej i żebra, aby ustalić, czy szczątki należały do tej samej osoby, jakiej była płci i skąd pochodzą. Badania genomiczne wykazały, że przeanalizowanych próbek nie można przypisać Arsinoe IV, ponieważ zarówno czaszka, jak i kość udowa (być może żebro, ale jakość DNA wyekstrahowanego z tego elementu pozostawiała wiele do życzenia) były szczątkami mężczyzny. Co więcej, czaszka i kość udowa prawdopodobnie należały do tej samej osoby (lub bliźniaków). Podobnie jak w przypadku określenia płci, wnioski dotyczące tego, czy dane żebro należy do tej samej osoby, pozostają raczej nieokreślone.
Dalsze badania genomiczne wykazały, że nastoletni chłopiec, którego grób odkopano w Efezie, nie miał znaczącej liczby przodków z Afryki Północnej. Natomiast jego przodkowie, z punktu widzenia genetyki, byli podobni do ludzi, którzy żyli na południu Europy w epoce brązu i żelaza. Pod względem genetycznym chłopiec był najbardziej zbliżony do populacji zamieszkującej Półwysep Apeniński i Sardynię około 500 r. p.n.e.
Niedawno genetykom udało się zbadać w Domu Złotej Bransolety szczątki domniemanego mieszkańca Pompejów, który zginął podczas wybuchu Wezuwiusza. Analiza DNA wykazała, że osoba ta była w rzeczywistości ciemnoskórym mężczyzną.