Paleogenetyk przeanalizował DNA mężczyzny, którego szczątki znaleziono prawie sto lat temu w grobowcu statusowym w starożytnym Efezie. Naukowcy odrzucili hipotezę, że mogły one należeć do Arsinoe IV, siostry słynnej egipskiej królowej Kleopatry VII. Badania genomiczne wykazały, że w grobowcu znajdowały się szczątki nastoletniego chłopca. Informację tę podano w artykule opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports.
W 1904 roku archeolodzy odkryli w centralnej części starożytnego Efezu monumentalny grobowiec o wielkiej renomie, powszechnie znany jako Ośmiokąt. Ćwierć wieku później badacze otworzyli komorę grobową tej budowli i znaleźli marmurowy sarkofag, w którym znajdowały się szczątki jednej osoby. W grobowcu nie znaleziono żadnych inskrypcji ani artefaktów wskazujących na tożsamość lub status społeczny zmarłego, ale sądząc po jego konstrukcji i położeniu, został wybudowany dla osoby o wysokim statusie społecznym.
Czaszkę zmarłej przewieziono następnie do Europy, gdzie później badacze doszli do wniosku, że mogła ona należeć do młodej kobiety, która w chwili śmierci miała około 20 lat (według późniejszych definicji, od 15 do 17 lat). Kilkadziesiąt lat później pojawiła się hipoteza, że w grobowcu mogą znajdować się szczątki Arsinoe IV, siostry słynnej królowej Kleopatry VII, która walczyła o władzę w Egipcie w połowie I wieku p.n.e. Najpierw Arsinoe została pojmana przez Juliusza Cezara, który zlitował się nad nią i pozwolił jej uciec z Rzymu do Efezu, gdzie kilka lat później, w 41 r. p.n.e., została zabita na rozkaz Marka Antoniusza.
Gerhard Weber wraz ze swoimi kolegami z Uniwersytetu Wiedeńskiego powrócił do badań czaszki z Efezu, która niedawno została ponownie odkryta w podziemiach Wiednia. W badaniu uwzględniono również kość udową i żebro, które archeolodzy znaleźli podczas ponownego otwarcia grobowca w Efezie kilkadziesiąt lat temu. Naukowcy nie byli jednak pewni, czy kości te należą do tej samej osoby, co czaszka.
Antropolodzy ustalili, że czaszka należała do nastolatka z nieprawidłowościami w rozwoju kości czaszki (zwłaszcza górnej szczęki), który zmarł między 11. a 14. rokiem życia, czyli znacznie wcześniej, niż można by się spodziewać po Arsinoe. Aby ustalić czas życia tej osoby, naukowcy zastosowali analizę radiowęglową. Najpierw badacze uzyskali skalibrowaną datę 355–170 p.n.e. Jednak po uwzględnieniu ewentualnego efektu rezerwuarowego badacze doszli do wniosku, że dziecko zmarło pomiędzy 205 a 36 rokiem p.n.e. Wcześniej naukowcy uzyskali podobną datę dla kości udowej z tego grobowca – 210–20 r. p.n.e.
Następnie paleogenetycy wyekstrahowali starożytne DNA z czaszki, kości udowej i żebra, aby ustalić, czy szczątki należały do tej samej osoby, jakiej była płci i skąd ona (lub one) pochodziła (pochodziły). Badania genomiczne wykazały, że analizowane próbki nie mogły należeć do Arsinoe IV, ponieważ zarówno czaszka, jak i kość udowa (być może żebro, ale jakość DNA wyekstrahowanego z tego elementu pozostawiała wiele do życzenia) były szczątkami mężczyzny. Co więcej, czaszka i kość udowa prawdopodobnie należały do tej samej osoby (lub bliźniaków). Podobnie jak w przypadku ustalenia płci, wnioski dotyczące tego, czy żebro należało do tej samej osoby, pozostawały raczej niepewne.
Dalsze badania genomiczne wykazały, że nastoletni chłopiec, którego grób odkopano w Efezie, nie miał znaczącego pokrewieństwa z Afryką Północną. Natomiast jego przodkowie, z genetycznego punktu widzenia, byli podobni do ludzi, którzy żyli w południowej Europie w epoce brązu i żelaza. Pod względem genetycznym chłopiec był najbardziej zbliżony do populacji zamieszkującej Półwysep Apeniński i Sardynię około 500 r. p.n.e.
Niedawno genetykom udało się zbadać w Domu Złotej Bransolety szczątki domniemanego mieszkańca Pompejów, który zginął podczas wybuchu Wezuwiusza. Analiza DNA wykazała, że ta osoba była tak naprawdę czarnoskórym mężczyzną.