W badaniu kohortowym przeprowadzonym przez amerykańskich naukowców częste chrapanie (więcej niż trzy noce w tygodniu) u dzieci wiązało się z większą liczbą problematycznych zachowań. Jak donosi JAMA Network Open, chrapanie w żaden sposób nie wpływa na zdolności poznawcze.
Chrapanie jest spowodowane zaburzeniem przepływu powietrza przez górne drogi oddechowe w czasie snu. Najczęstszymi przyczynami chrapania u dzieci i młodzieży są zapalenie migdałków i otyłość. Ponieważ chrapanie jest jednym z objawów zaburzeń oddychania w czasie snu, lekarze starają się dowiedzieć, w jakim stopniu chrapanie może być związane z rozwojem różnych chorób charakterystycznych dla tych zaburzeń.
Na przykład w wielu artykułach odnotowano negatywny związek między zaburzeniami oddychania w czasie snu a wynikami neurobehawioralnymi. W niektórych pracach proponuje się, aby chrapanie uznać za główny objaw zaburzeń oddychania w czasie snu, powiązanych z zaburzeniami poznawczymi i behawioralnymi. Bez względu na definicję, zaburzenia oddychania podczas snu wiążą się ze słabą wydajnością, zwłaszcza w zakresie języków obcych, sztuki, matematyki, nauk przyrodniczych, a także z ogólnymi problemami z nauką. Nadal jednak nie jest jasne, czy chrapanie pierwotne wpływa na funkcje behawioralne i poznawcze u dzieci w okresie przedpokwitaniowym.
Grupa naukowców pod przewodnictwem Amala Isaiaha (Amal Isaiah) z University of Maryland oceniła dane dużego prospektywnego badania kohortowego, w którym wzięło udział 11 862 dzieci, a ich rodzice oceniali częstotliwość chrapania. Dla ułatwienia obliczeń odpowiedzi podzielono na trzy grupy: brak chrapania, rzadkie chrapanie (jedna–dwie noce w tygodniu) i częste chrapanie. Następnie za pomocą różnych skal i testów oceniano wskaźniki behawioralne i poznawcze dzieci.
Średni wiek dzieci wynosił 9,92 lat. Średnio dzieci obserwowano przez pięć lat. Testy poznawcze nie wykazały istotnej różnicy w wynikach pomiędzy trzema grupami częstości chrapania. Jednakże wyniki testów behawioralnych wykazały istotne odchylenia w zachowaniu wśród dzieci z grupy często chrapiących (p < 0,001). Po dodatkowej korekcie stało się jasne, że dzieci z chrapaniem i otyłością cierpią najbardziej na zaburzenia zachowania (p < 0,001). Wśród dzieci, u których nie stwierdzono otyłości, ogólny wskaźnik problemów behawioralnych był bezpośrednio związany z płcią męską i odwrotnie proporcjonalny do dochodu rodziny. Chociaż w badaniu tym nie wykazano związku chrapania u dzieci ze spadkiem funkcji poznawczych, autorzy pracy uważają, że ważne wnioski są takie, iż chrapanie u dzieci może prowadzić do problemów behawioralnych, zwłaszcza u dzieci otyłych. Wyniki te mogą pomóc rodzicom i lekarzom wspólnie podejmować decyzje dotyczące konieczności i skuteczności leczenia chrapania u dzieci. Wcześniej mówiliśmy o poduszce, która chroni sąsiada przed dźwiękiem chrapania.